Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΒ’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπούλκες (Μέρος έβδομο)

Τον Απρίλη του 1946 το Μπούλκες υποδέχθηκε το Νίκο Ζαχαριάδη. 

Είχε συμμετάσχει στο Συνέδριο του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας κι επιστρέφοντας πέρασε απ’ τη Βοΐβοντίνα της Γιουγκοσλαβίας.

Η άφιξή του σκόρπισε ενθουσιασμό στις απογοητευμένες καρδιές μας. Απ’ τα χαράματα είχαμε όλοι ετοιμαστεί για την επική υποδοχή του Γενικού Γραμματέα μας. 

Κάθε γκρούπα έλαβε την προκαθορισμένη θέση της, όλα έγιναν μέσα σε ατμόσφαιρα παραληρήματος και ζητωκραυγών υποστήριξης του Αρχηγού μας.

Στη σχετικά σύντομη ομιλία του ο Ζαχαριάδης αναφέρθηκε στην κρίσιμη κατάσταση της πατρίδας, στον μονομερή εμφύλιο που είχαν ήδη ξεκινήσει οι μοναρχοφασίστες, στην ολόπλευρη συμπαράσταση των Σοσιαλιστικών Κρατών στον αγώνα μας. Δεν ανέφερε τίποτα για το Λιτόχωρο ούτε και για τις αποφάσεις της 2ης Ολομέλειας που λήφθηκαν πριν δυο μήνες. 

Κατά τη γνώμη μου, και παρά τα όσα αντίθετα λέγονται, το βαθύτερο νόημα της 2ης Ολομέλειας δεν ήταν η ένοπλη παλλαϊκή επανάσταση, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Η ανοιχτή και γενικευμένη ένοπλη εξέγερση θα έπρεπε να αποφευχθεί. Επιλέχθηκε η ελεγχόμενη και κλιμακούμενη ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα ως μέσο πίεσης για να αναγκαστεί η επίσημη κυβέρνηση να κάνει πιο ουσιαστικές υποχωρήσεις. Αυτό και τίποτα παραπάνω.

Εμείς όμως δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε άλλο άκαπνοι και με δεμένα τα χέρια. Θέλαμε δράση, ένοπλη, εδώ και τώρα. 

Ο Ζαχαριάδης προσπάθησε κάπως να χαϊδέψει τ’ αυτιά μας μιλώντας αρκετά αόριστα για ένα "ανεκπλήρωτο χρέος που θα πρέπει να το συνεχίσουμε μέχρι την ολοκλήρωσή του"...

Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση για να αναφερθώ στην στάση των επίσημων γιουγκοσλαβικών αρχών απέναντί μας. Γενικά, θα έλεγα πως έλειπε το θερμό διεθνιστικό ενδιαφέρον τους για τη ζωή και τα προβλήματά μας. Στις περισσότερες γιορτές και εκδηλώσεις της κοινότητάς μας οι γιουγκοσλαβικές αρχές εκπροσωπούνταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο. 

Σύμφωνα με την κυρίαρχη εκδοχή, το επιτελείο του Τίτο δεν εμπιστευόταν το ΚΚΕ μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Αλλά η αλήθεια ήταν πως ο Τίτο ήταν πολύ χολωμένος που το ΚΚΕ είχε αλλάξει θέση στο "μακεδονικό" και δεν ευνοούσε πλέον την προσάρτηση ελληνικών εδαφών στο κράτος του.

Βέβαια, μετά τη σύγκρουση Τίτο-Στάλιν και την τοποθέτηση του ΚΚΕ στο πλευρό του δεύτερου, η στάση των Γιουγκοσλάβων μετατράπηκε από παθητική σε εχθρική...