Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Θ’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπουλκές (Μέρος έκτο)

Δεν θα σας ζαλίσω με τα οργανωτικά θέματα της κοινότητάς μας στο Μπούλκες, αν και τότε για μας αυτά ήταν πολύ σημαντικά και κρίσιμα ζητήματα. 

Αλλά εκείνοι που έλυναν κι έδεναν ήταν τρία συγκεκριμένα άτομα. Απ’ αυτούς, ο πιο ισχυρός κι αδίστακτος ήταν ο Μιχάλης Πεχτασίδης, ένας λογιστής απ’ την Αθήνα, στέλεχος της ΟΠΛΑ, που στο Μπούλκες κατόρθωσε και πήρε τη θέση του Α’ Γραμματέα.

Αυτή η τριανδρία εκμεταλλεύτηκε την αμάθεια και απλοϊκότητα της πλειοψηφίας των αγωνιστών και καλλιέργησαν μια γελοία και ολέθρια προσωπολατρία. Στους δρόμους του Μπούλκες συχνά άκουγες το γλειψιματικό σύνθημα "Μιχάλης-Περικλής" (ο Περικλής ήταν ο διαφωτιστής της τρόικας). Κάτι σαν το πασοκικό "Κόμμα και Κράτος - Θεόδωρος Τσουκάτος"!

Πριν έρθουμε εμείς, ο κάμπος του Μπούλκες είχε μείνει ακαλλιέργητος για καιρό. Ο Κόκκινος Στρατός τον έσπειρε με καλαμπόκι και η πρώιμη σοδειά είχε μαζευτεί απ’ τους πρώτους δικούς μας με τη βοήθεια των γιουγκοσλαβικών αρχών. Μεταφορικά μέσα δεν διαθέταμε και συχνά οι Έλληνες αγωνιστές ζεύονταν οι ίδιοι τα κάρα και κουβάλαγαν τη σοδειά στις αποθήκες του χωριού σαν τα μυρμήγκια.

Η δουλειά ήταν οκτάωρη αλλά εξαντλητική, κάτω από την εποπτεία ορισμένων προνομιούχων "υπευθύνων". Ελάχιστοι δεν έπαιρναν μέρος στην παραγωγή. Κάποιοι ηλικιωμένοι, άρρωστοι και ορισμένα καθοδηγητικά στελέχη. 

Πάντως υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός, δουλεύαμε με τραγούδια, κέφι και χιούμορ. Και πιάναμε με τα χέρια λαγούς που για χρόνια ήταν ακυνήγητοι και είχαν πληθύνει φοβερά. 

Το χειμώνα έκανε πολύ κρύο. Έφτανε μέχρι και τους μείον δεκαπέντε. Αλλά οι παλιοί κάτοικοι είχαν αφήσει τα πουπουλένια παπλωματάκια τους, που τη νύχτα τυλιγόσουν και το πρωί, παρά την παγωνιά, ξυπνούσες ιδρωμένος.

Εκείνο όμως που τσάκιζε το ηθικό μας ήταν η απουσία γυναικών. Οι ελάχιστες συντρόφισσες μάς φαίνονταν σαν Λολομπριτζίτες, κι ας ήταν κακομούτσουνες και αλλήθωρες. 

Τις ωραιότερες τις διάλεγαν και τις πανρεύονταν τα υψηλόβαθμα στελέχη. Με τη μέθοδο του "κομματικού καθήκοντος"! Άλλη μια πονεμένη ιστορία, που καλλίτερα να μην την αναλύσω...