Ό,τι ήταν για τους Ρωμιούς η άλωση της Πόλης το 1453 ήταν για τους Εβραίους η καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.
Η ιουδαϊκή εξέγερση κατά των Ρωμαίων άρχισε στα τέλη της βασιλείας του Νέρωνα. Οι επαναστάτες εκμεταλλεύτηκαν την παρακμή της αυτοκρατορίας και επιχείρησαν το "μεγάλο άλμα στο κενό".
Τα τέσσερα πρώτα χρόνια δεν τα κατάφεραν κι άσχημα. Είχαν κυριαρχήσει σχεδόν σε όλη την ύπαιθρο και διατηρούσαν τον έλεγχο της πρωτεύουσας. Αλλά όταν τη διοίκηση των ρωμαϊκών λεγεώνων στην Παλαιστίνη ανέλαβε ο Τίτο, γιος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, το σκηνικό άλλαξε...
Το καλοκαίρι του 70 ο ρωμαϊκός στρατός είχε αποκλείσει την Ιερουσαλήμ από κάθε σημείο. Μέσα στα τείχη είχαν αποκλειστεί εκατοντάδες χιλιάδες Ιουδαίοι που ζούσαν στιγμές απελπισίας. Σαν εκείνες του πολιορκημένου Μεσολογγίου.
Οι επαναστάτες ήταν ένα μείγμα θρησκόληπτων ζηλωτών και καιροσκόπων ληστών που, στην αρχή τουλάχιστον, κατάφεραν να πάρουν με το μέρος και την φιλορωμαϊκή ιουδαϊκή αριστοκρατία.
Ο Τίτο για να κάμψει το ηθικό των πολιορκημένων έδωσε εντολή να σταυρωθούν εκατοντάδες αιχμάλωτοι και λιποτάκτες. Κάτω απ’ τον καυτό ήλιο σάπιζαν αναρίθμητα κορμιά.
Πολλοί Ιουδαίοι πριν επιχειρήσουν να διασπάσουν τον κλοιό κατάπιναν χρυσά νομίσματα για να τα κρύψουν. Όταν συμπτωματικά ανακαλύφθηκε το κόλπο, οι Ρωμαίοι ξεκοίλιαζαν με τη μία κάθε αιχμάλωτο. Ιδιαίτερη αγριότητα επεδείκνυαν τα βοηθητικά στρατιωτικά σώματα των Σύριων συνεργατών των Ρωμαίων, που μισούνα τους Εβραίους...
Οι Ιουδαίοι υπεράσπιζαν την πόλη τους πόντο-πόντο. Αντιμετώπιζαν με απαράμιλλη αυτοθυσία τις πολιορκητικές μηχανές, τους καταπέλτες και ό,τι σκαρφίζονταν οι Ρωμαίοι μηχανικοί.
Το περιβάλλον του Τίτο ήταν γεμάτο από Εβραίους αποστάτες. Δηλαδή "δοσίλογους". Πρώτος και "καλύτερος" ο ιστορικός Ιώσηπος, που ενώ αρχικά ήταν διοικητής εβραϊκού επαναστατικού σώματος, στη συνέχεια αποστάτησε χωρίς καμία τύψη ή ενοχή.
Ένας άλλος αποστάτης ήταν ο Ηρώδης Αγρίππας Β’, δισέγγονος του Ηρώδη του Μεγάλου. Μεγάλωσε στην αυλή του Κλαύδιου και διατηρούσε τον τίτλο του "Βασιλιά της Ιουδαίας".
Τον "βασιλιά" συνόδευε κι η αδελφή του Βερενίκη, η επονομαζόμενη "Εβραία Κλεοπάτρα", που ήταν και η επίσημη ερωμένη του Τίτο.
Κατά την πολιορκία πρώτα "έπεσε" το Οχυρό Αντωνία, μετά ο Ναός και σε λίγες μέρες εξουδετερώθηκε κάθε μορφή αντίστασης στις πολυδαίδαλες υπόγειες και υπέργειες σήραγγες της πόλης.
Φυσικά επακολούθησε μεγάλη σφαγή, λεηλασίες και ουσιαστικά η ισοπέδωση της ιερής πόλης του ιουδαϊσμού. Ο Τίτο αποφάσισε να μιμηθεί τον Ναβουχοδονόσορα. Εξαφάνισε την πόλη και κατέστρεψε το εντυπωσιακότερο μνημείο της εποχής, τον περιβόητο Ναό.
Μόνο ένα μικρό τμήμα του Δυτικού Τείχους επέζησε, εκεί που ακόμα και σήμερα πηγαίνουν οι Εβραίοι για να προσευχηθούν και να κλάψουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου