Απ’ τον Σεπτέμβρη του 1946, με απόφαση του Κόμματος, άρχισαν κάποιοι "μπουλκιώτες" να προωθούνται προς την Ελλάδα μέσα σε κλίμα αυστηρής μυστικότητας και συνωμοτικότητας.
Εκεί που το βράδυ κουβέντιαζες με κάποιους συντρόφους, το πρωί γίνονταν άφαντοι. Όλοι καταλαβαίναμε τι συνέβαινε, αλλά κανείς δεν τολμούσε να το πει δημόσια.
Μέχρι τέλη του 1946 κάποιες εκατοντάδες "μπουλκιώτες" βρέθηκαν στα ελληνικά βουνά, κατά κανόνα σκόρπιοι, ασύνδετοι, ελαφρά οπλισμένοι. Ορισμένοι απ’ αυτούς αυτομόλησαν ή αιχμαλωτίσθηκαν και το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις.
Η Ελληνική κυβέρνηση κατηγόρησε επίσημα τη Γιουγκοσλαβία πως επεμβαίνει στα εσωτερικά της και οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους έφεραν το θέμα στον ΟΗΕ.
Ο Τίτο έδειξε να θορυβείται και απ’ τα τέλη του 1946 μέχρι τον Ιούνη του 1947 έκλεισε τα σύνορα και απαγόρευσε κάθε "κάθοδο" μπουλκιωτών στην Ελλάδα.
Ο ΟΗΕ συγκρότησε "Βαλκανική Επιτροπή Έρευνας", κλιμάκια της οποίας έφτασαν μέχρι τη Σόφια και το Βελιγράδι για να ερευνήσουν το κατά πόσο οι χώρες αυτές ενισχύουν το αντάρτικο στην Ελλάδα.
Μέλη της Επιτροπής έφτασαν τον Μάη του 1947 και στο Μπούλκες για να διαπιστώσουν επί τόπου την αλήθεια. Στην κοινότητά μας σήμανε συναγερμός. Το μεγάλο μυστικό δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί με τίποτα. Πραγματοποιήσαμε συγκεντρώσεις που καταγγείλαμε "με αγανάκτηση" τις "διαδόσεις" πως το Μπούλκες αποτελούσε την "ένοπλη εφεδρεία του ΚΚΕ".
Οι επικεφαλής μας οργάνωσαν ειδικά "σεμινάρια" που μας καθοδηγούσαν λεπτομερώς τι να πούμε αν άτομα του Κλιμακίου μας ρωτούσαν. Δεν έπρεπε στην αφέλεια ή στον ενθουσιασμό μας να αποκαλύψουμε την αλήθεια. Τον παπά του χωριού, τον λεγόμενο "Παπαφλέσσα", τον κρύψαμε σ’ ένα υπόγειο γιατί ήταν τόσο βραδύνους που σίγουρα θα του ξέφευγαν κουβέντες...
Τον Ιούνη του 1947, όταν το Κλιμάκιο έφυγε απ’ το Βελιγράδι, σήμανε παύση συναγερμού. Τα σύνορα ξανάνοιξαν κι άρχισα πλέον να ετοιμάζομαι για την επιστροφή στη γλυκιά πατρίδα. Δεν άντεχα άλλο την αδράνεια και τη μιζέρια της αγροτικής ζωής.
Ανυπομονούσα να μπαρουτοκαπνιστώ. Αλλά έπρεπε να περιμένω την τελική έγκριση του Κόμματος. Θα μου την ανακοίνωναν την τελευταία στιγμή κι αμέσως θα φεύγαμε για τα σύνορα.
Θα μας συνόδευαν μέχρι το Καϊμακτσακλάν. Με το πέρασμα των συνόρων η ειρηνική μας ζωή θα τελείωνε. Τα αναγνωριστικά αεροπλάνα που πετούσαν όλη μέρα πάνω απ’ την περιοχή δεν άφηναν περιθώρια για ψευδαισθήσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου