Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΔ’) - Αυτοεξόριστος στο Μπούλκες

Το Μπούλκες είναι συνώνυμο των ταλαιπωριών, κακουχιών αλλά και προσδοκιών των Ελλήνων αγωνιστών που βρήκαμε καταφύγιο στη βόρεια αυτή άκρη της γιουγκοσλαβικής επικράτειας. 
Και μόνο το όνομα "Μπουλκιώτης" προκαλούσε για καιρό ανάμεικτα συναισθήματα. Για άλλους ήταν κάτι το εξιδανικευμένο, ενώ κάποιοι το ταύτισαν με κάτι το "ύποπτο", το "συνωμοτικό", ίσως και με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού.
Στις καρδιές πολλών συντρόφων το Μπούλκες ταυτίστηκε με την κατάφωρη έμπρακτη παραβίαση της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας. Και μόνο το όνομα της πόλης τούς γέμιζε με πίκρα κι αηδία. 
Εννοείται πως η αντικομουνιστική προπαγάνδα δεν το άφησε να περάσει ανεκμετάλλευτο. Παραφούσκωσε τα αρνητικά παρατράγουδα και εμφάνισε την κοινότητα του Μπούλκες σαν κάτι το "σατανικό" και "απάνθρωπο".
Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και τα θετικά της. Την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου των αγωνιστών, την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, την ίδρυση και λειτουργία Παιδικού Σταθμού, ακόμα και Σχολής Εκπαίδευσης Δασκάλων. 
Ειδική κόβα-γκρούπα ασχολούνταν αποκλειστικά με τη διοργάνωση εκπολιτιστικών δραστηριοτήτων. Τα μέλη της αποκαλούνταν ειρωνικά "τραλαλάδες", όχι τόσο γιατί τραγουδούσαν, έπαιζαν θέατρο, μουσικά όργανα κ.λπ., όσο γιατί απαλλάσσονταν απ' τις χειρωνακτικές εργασίες, τα χέρια τους δεν λερώνονταν ούτε ρόζιαζαν, "έτρωγαν τζάπα" όπως πολλοί τους κατηγορούσαν...
Μετά από τόσα χρόνια μπορούμε να πούμε ανοιχτά μερικές αλήθειες. Μέχρι τα τέλη του 1946 λειτουργούσε στο Μπούλκες Στρατιωτική Σχολή με τετράμηνη, αυστηρά άοπλη εκπαίδευση. Αλλά απ' τις αρχές του 1947 όλοι οι άντρες εκπαιδεύονταν κανονικότατα στρατιωτικά με τη συμμετοχή ως εκπαιδευτών και αξιωματικών του γιουγκοσλαβικού στρατού (κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών). 
Χωρίς τους αξιωματικούς και πολεμηστές που εκπαιδεύτηκαν στο Μπούλκες θα ήταν αδύνατη η στελέχωση του Δημοκρατικού Στρατού.
Όλοι στο Μπούλκες ζούσαμε με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου χρέους έναντι του λαού μας. Αποζητούσαμε την επιστροφή στην πατρίδα και τη συνέχιση του εθνικού και κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα. 
Γι' αυτό και χαρήκαμε όταν πληροφορηθήκαμε την απόφαση της 2ης Ολομέλειας του Κόμματος (Φλεβάρης '46) που άφηνε να εννοηθεί πως δεν θα μέναμε για πολύ ακόμη παθητικοί στον μονομερή εμφύλιο και στη λευκή τρομοκρατία των μοναρχοφασιστών. 
Μεγάλος ήταν κι ο ενθουσιασμός μας στην είδηση της ένοπλης επίθεσης και της παραδειγματικής τιμωρίας των παρακρατικών και των χωροφυλακέων στο Λιτόχωρο τη μέρα των νόθων εκλογών (31 Μάρτη '46).

Δεν υπάρχουν σχόλια: