Οι αγγλικές εφημερίδες και τηλεοράσεις δαιμονοποιούσαν και μεγαλοποιούσαν το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Περιέγραφαν επεισόδια που δεν έγιναν ποτέ. Έπαιρναν συνεντεύξεις από δήθεν "αρχηγούς της εξέδρας" που δεν τους ήξερε κανείς.
Προετοίμαζαν το έδαφος της νεοφιλελεύθερης αντεπίθεσης. Κάτι σαν τη σημερινή δαιμονοποίηση των ελληνικών Εξαρχείων...
Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, αλλά σίγουρα όχι ιδανική. Τσαμπουκάδες, μπουνιές, σπασίματα, μαχαιρώματα σίγουρα υπήρχαν. Αλλά ταυτόχρονα ίσχυαν και "άγραφοι νόμοι".
Η οπαδική βία δεν έπρεπε να μεταφέρεται στην καθημερινή ζωή. Απαγορευόταν αυστηρά να την "πέσεις" στον άλλον έξω απ’ το σπίτι, τη δουλειά ή το σχολείο. Ό,τι ήταν να γίνει, γινόταν στα περιορισμένα τοπικά και χρονικά πλαίσια του ποδοσφαιρικού αγώνα.
Στα νάιτ κλπαμπς διασκέδαζαν παρέα μερικά απ’ τα σκληρότερα αντίπαλα "μούτρα" των γηπέδων...
Πλησιάζουμε στην "εμπόλεμη ζώνη".
Οι γαμημένοι οπαδοί της Γουλβς πάλι θα μας την έχουν στημένη στη γνωστή υπόγεια διάβαση πριν το γήπεδό τους. Αλλά δεν έχουν τ’ αρχίδια να εμφανιστούν στο νότιο Λονδίνο.
Οι μπάτσοι στο πέταλο έρχονται καταπάνω μας ψάχνοντας να βουτήξουν μερικούς.
Όλοι μας είμαστε ειδικοί να προσποιούμαστε κάτι τέτοιες στιγμές τους "αγνούς φιλάθλους". Σχεδόν πάντα πιάνει.
Στο τέλος του αγώνα κάνουμε όλη τη συνοικία λίμπα. Μοιάζει λίγο με τη βομβαρδισμένη Βηρυτό.
Το βράδυ όλα τα μέσα ενημέρωσης θα ξεσαλώσουν πάλι για "την ανάγκη λήψης έκτακτων μέτρων κατά της βίας και της αναρχίας"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου