Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Ε’)

Τους φίλους μου τους χωρίζω σε δύο κατηγορίες: στην πρώτη ανήκουν αυτοί που πας μαζί τους στην ταβέρνα, ενώ στη δεύτερη εκείνοι που πάτε μαζί γήπεδο. 

Με τους πρώτους δεν θα πας ποτέ σε μια "σκληρή" αντίπαλη έδρα. Αλλά τους δεύτερους δεν θα τους βάλεις ποτέ σπίτι σου. 

Εδώ μας απασχολούν τα άτομα της δεύτερης κατηγορίας. Συνήθως ζουν σε κάποιες πραγματικά "σκληρές" περιοχές της πόλης, συχνάζουν μόνο εκεί που ένας καυγάς φαίνεται πολύ πιθανός, που συνήθως δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο αλλά ενδιαφέρονται μόνο για την αδρεναλίνη που παράγεται κάθε φορά που θα συγκρουστούν με αντίπαλες συμμορίες! 

Ξέρω πολλά άτομα που δεν μπαίνουν καν στο γήπεδο αλλά περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει το ματς και να βγουν οι αντίπαλοι οπαδοί για να τους "την πέσουν". Γενικά, η αδρεναλίνη είναι πολύ εθιστική...

Οι τύποι αυτοί συνήθως προσυγκεντρώνονται σε κάποια πάρκα ή πλατείες (στην Ελλάδα) ή σε παμπ και μπυραρίες στην Αγγλία. 

Εκεί κυκλοφορούν του κόσμου οι φήμες για τη διαδρομή που θ’ ακολουθήσουν οι οπαδοί της "φιλοξενούμενης" ομάδας, καθώς και χιλιάδες ψεύτικες ιστορίες για "ανδραγαθήματα" κάποιων "ηγετών της εξέδρας"...

Απόψε συμπεριφερθήκαμε πάλι σα να βγήκαμε μόλις απ’ τη φυλακή. Αύριο οι δημοσιογράφοι θα γράφουν ξανά πως είμαστε "αρρωστημένα κτήνη", η "μάστιγα της κοινωνίας".  

Δεκτόν. Αλλά κι οι δημοσιογράφοι τι είναι; Ποιοι ανάβουν τα αίματα πριν τα "μεγάλα" ματς; Ποιοι μεταδίδουν επεισόδια που δεν έγιναν ποτέ; Και ποιοι κατασκευάζουν βαθμολογικούς πίνακες με τους "σκληρότερους" χούλιγκανς στα Βρετανικά Νησιά; Ποιοι διεγείρουν κάθε τόσο τον αγγλικό εθνικισμό; 

Η αστυνομία δημοσιεύει φωτογραφίες του οπλισμού που δήθεν κατάσχεσε στον τόπο της συμπλοκής: ματσέτες, σπαθιά σαμουράι, μπαστούνια του μπέιζμπολ! 

Μα δεν έχουν τον θεό τους; Ποιος μπορεί να πιστέψει τέτοιες τερατολογίες; 

Οι μπάτσοι είναι μεγάλα κουμάσια. Συχνά τα κάνουν πλακάκια με τους ντόπιους οπαδούς και οδηγούν τους "φιλοξενούμενος" σε καλά στημένες ενέδρες. 

Άλλες πάλι φορές χρησιμοποιούν τους "φιλοξενούμενους" για να δείρουν "δι’ αντιπροσώπου" τους ντόπιους σαματατζήδες. Πολλές φορές η τοπική αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια όταν κάναμε ντου στους οπαδούς των γηπεδούχων. Μας υποδείκνυαν τις παμπ που έπιναν οι παλαβοί της περιοχής τους. "Γαμά τε τους λίγο", μας έλεγαν, "αλλά όχι καταστροφές κι όχι σοβαρούς τραυματισμούς"!

Κι όταν μπαίναμε στο δικό μας πέταλο, χαλάρωναν επίτηδες τα λουριά των σκυλιών για να μας χώσουν μια γερή δαγκωνιά στον κώλο κι αυτοί έσκαγαν στα γέλια βλέποντας τα ασπρουλιάρικα κωλομέρια μας να "χαμογελούν" κάτω απ’ τα σκισμένα τζιν και λι βάις...