Ως ο παλαιότερος Έλλην Κομμουνιστής δέχομαι αφόρητες πιέσεις να "γράψω κάτι" για την επέτειο των 100 χρόνων του Κόμματος.
Αλλά εγώ βαριέμαι αφόρητα να γράφω, κι όταν το αποφασίζω, το κάνω μόνο εδώ μέσα για να το βρίσκουν εύκολα και τζάμπα τα πολλά φιλαράκια μου...
Δεν μου αρέσει να μιλάω όλο για "κομματικά λάθη" και να κάνω σενάρια για το τι θα γινόταν "αν τότε κάναμε εκείνο ή το άλλο ή το παράλλο".
Ξεκινάω με ένα γενικώς αποδεκτό συμπέρασμα: Το ΚΚΕ δεν έσκυψε το κεφάλι στην εξουσία του Κεφαλαίου. Υπήρξε πάντα Κόμμα της αγωνιστικής δράσης με βαθιές ρίζες στα λαϊκά στρώματα.
Αλλά για πολλές δεκαετίες παρέμεινε σε κατάσταση "ανωριμότητας". Δεν ήταν ιδεολογικά, πολιτικά αλλά και ψυχολογικά έτοιμο, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και βάσης, να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις μεγάλες προκλήσεις του 20ού αιώνα.
Στην κατάσταση ανωριμότητας σημαντικό ρόλο έπαιξε και η "αρρωστημένη" σχέση του με το "Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα", το οποίο ουσιαστικά υπαγόρευσε σε πολλές περιπτώσεις την στάση του "ελληνικού παραρτήματος", με τις γνωστές συνέπειες, μην αρχίσω τώρα να ξύνω παλιές πληγές...
Οι σύγχρονες γενιές ξέρουν μόνο την συγκυβέρνηση του ΚΚΕ με τη Νου'Δου το 1989, στα πλαίσια της τυχοδιωκτικής πολιτικής "να βάλουμε φυλακή τον Αντρέα, να διαλύσουμε το ΠΑΣΟΚ και να μοιράσουμε τα ιμάτιά του". Τα είδαμε τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής.
Το κακό δεν ήταν που το Κόμμα έκανε ένα μεγάλο και ιστορικό λάθος. Ήταν που το έκανε για δεύτερη φορά. Γιατί το ΚΚΕ είχε ξανασυγκυβερνήσει, με την ίδια παταγώδη αποτυχία, με τα "αστικά κόμματα" την περίοδο 2 Σεπτέμβρη έως 1 Δεκέμβρη 1944, στα πλαίσια της λεγόμενης τότε "Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας" υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου.
Η συμμετοχή μας στην κυβέρνηση εκείνη ήταν από κάθε άποψη καταστροφική! Μας φόρτωσαν όλα τα οικονομικά υπουργεία στην χειρότερη περίοδο του αιώνα κι εμείς τρέξαμε να κάτσουμε στις καρέκλες!
Αλλά η ανεργία και ο πληθωρισμός φούντωνε, οι εργοστασιάρχες έκλειναν εργοστάσια ή έκρυβαν πρώτες ύλες, η επιβολή έκτακτης φορολογίας στους 1.000 πλουσιότερους Έλληνες δεν ξέρω αν τελικά υλοποιήθηκε, αλλά σίγουρα δεν απέδωσε τίποτα!
Τι να πρωτοθυμηθώ; Οι δικοί μας υπουργοί αναγκάστηκαν τότε να επιβάλλουν ένα σκληρότατο και πέρα ως πέρα αντιλαϊκό "Μνημόνιο". Ο μισθός εργατών και υπαλλήλων ξεφτυλίστηκε κυριολεκτικά στο όνομα της "ανοικοδόμησης του τόπου". Τα λαϊκά στρώματα θα σήκωναν πάλι στους ώμους τους την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας!
Χιλιάδες διαδηλωτές διαμαρτύρονταν κάθε μέρα έξω απ’ τα πρωθυπουργικά και υπουργικά γραφεία. Κι ο αστικός τύπος έγραφε, και με το δίκιο του, "Τι θα γίνει λοιπόν; Το ΚΚΕ θα είναι ταυτοχρόνως και Κυβέρνησις και πεζοδρόμιον; Συμπολίτευσις και αντιπολίτευσις;"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου