Χλομοί δρόμοι των Εξαρχείων.
Ασφαλίτες με φούτερ και κουκούλες.
Φοβάμαι.
Τρέχω γρηγορότερα.
Σ’ αφήνω πίσω μου.
Στην τύχη σου...
Είμαι καριόλης.
Και μεγάλο αρχίδι.
Το ξέρω.
Παριστάνω τον αλληλέγγυο.
Και τον πονόψυχο.
Αρκεί να μην μπω σε μπελάδες.
Υποτίθεται πως θέλω το καλό σου.
Αρκεί το δικό σου καλό
να μην είν’ καλύτερο απ’ το δικό μου...
Χθες όλο το βράδυ άραξα με τους κολλητούς.
Γίναμε γκολ.
Και κώλος.
Σκυλοβρίζαμε ο ένας τον άλλον.
Ως τις τέσσερις τα ξημερώματα.
Γαμώ τις φάσεις δικέ μου...
Προχθές έριξα ένα γκομενάκι.
Ξεσκιστήκαμε σα γαμόσκυλα.
Είδαμε και ταινία στου γιου-τιούμπ.
Ήπιαμε μπύρες και ούζα.
Και την άλλη μέρα,
που της ήρθε περίοδος,
έχυνα μέσα της σαν ελέφαντας.
Γαμάτα σας λέω...
Είμαι πενήντα και το παίζω κουλτούρα.
Αλλά πάω και γυρεύοντας.
Ξύνομαι συνεχώς
στην γκλίτσα του τσοπάνη.
Σίγουρα κάποια στιγμή
η ζωή θα μου τη φέρει!
Όπως τη φέρνει
σ’ όλους τους μπάσταρδους!
Αλλά δεν με πολυνοιάζει.
Γιατί έχει πλάκα
να ’σαι μεγάλο αρχίδι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου