Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΗ’) - Καπετάν Ορέστης: ο Αλή Πασάς του ΕΛΑΣ!:

Πολλοί τα τελευταία χρόνια αναφέρονατι με θαυμασμό στον τρόπο που ο Σύριζα μέσα σε λίγα χρόνια απ’ το 3% κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσία. 

Όμως εμείς οι "Μαθουσάλες", που ζήσαμε πράματα και θάματα, ξέρουμε πως το ρεκόρ το έχει το ΚΚΕ. Που ενώ στις αρχές του 1941 ήταν εντελώς διαλυμένο και ξεχαρβαλωμένο, έφτασε μια ανάσα απ’ την εξουσία το 1944...

Θυμάμαι ακόμα τι τράβηξε το έρμο το Κόμμα μας απ’ τον Μεταξά και τον Μανιαδάκη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις φυλακές και στις εξορίες. 

Γιατί αυτοί οι τύποι επεχείρησαν και πέτυχαν κάτι πολύ τρομακτικότερο. Έστησαν "δικό τους ΚΚΕ" που μπέρδευε τους τίμιους αγωνιστές μέχρι τρέλας. Τότε έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Το κατόρθωμα αυτό ο Μανιαδάκης δεν θα το πετύχαινε αν δεν έβρισκε μέσα στο ίδιο το Κόμμα κάμποσους "πρόθυμους" που τους προσεταιρίστηκε. Θυμάμαι, μεταξύ άλλων, τον Δημήτρη Κουτσογιάννη (ψευδώνυμο Δημητριάδης) που αποκάλυψε με κάθε λεπτομέρεια την εκπαίδευση των Ελλήνων κομμουνιστών στις κομματικές σχολές της Ρωσίας. Αυτός τελικά δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι του κατά την Κατοχή.

Ένας άλλος "προδότης" ήταν ο Μιχάλης Τυρίμος, πρώην βουλευτής του Κόμματος και διευθυντής του Ριζοσπάστη. Αυτός ήταν ο ιθύνων νους της "Προσωρινής Διοίκησης", δηλαδή του ΚΚΕ-μαϊμού που είχε στήσει ο Μανιαδάκης! Προσωπικά, τότε, αυτόν θεωρούσα αυθεντικό ηγέτη του Κόμματος. Φανταστείτε σε πόση σύγχυση βρισκόμασταν. Βέβαια, κι αυτός εκτελέστηκε απ’ τον ΕΛΑΣ στην Εύβοια, που δρούσε ως πολιτικός επίτροπος των Ταγμάτων Ασφαλείας. 

Για τα Δεκεμβριανά του ’44 θα μιλήσουμε πολλές φορές αργότερα. Εδώ μόνο μερικές τζουρίτσες. 

Τυπικά, η επέμβαση του αγγλικού στρατού ήταν νόμιμη. Με τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, που υπέγραψε και το ΕΑΜ, επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων στην Ελλάδα ορίστηκε ο Σκόμπι. Οπότε, όταν αργότερα το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αρνήθηκε να υπακούσει στις εντολές του ... διέπραξε στάση! 

Το ερώτημα γιατί υπογράφηκαν αυτές οι δυο Συμφωνίες απ’ το ΕΑΜ θα ξεκαθαριστεί κάποτε. Δεν ανήκω σε κείνους που μιλάνε για "προδοσίες" και "πουλημένους". Όταν ακόμα και η Μόσχα σε πίεζε να τις υπογράψεις, τι περιθώρια ελιγμών είχες; Υπήρχαν καλύτερες εναλλακτικές; Μπορούσαμε να μην φτάσουμε στο οριακό αυτό σημείο; Δύσκολο να απαντήσουμε τώρα...

Πάντως, στις μάχες των Δεκεμβριανών κυριολεκτικά χάσαμε την μπάλα. Ουσιαστικός έλεγχος απ’ την ηγεσία δεν υπήρχε. Έτσι, αυτενεργούσε ο κάθε "κατσαπλιάς". 

Οι συλλήψεις ομήρων, π.χ., και ο τρόπος εξόντωσης ή κακομεταχείρισής τους είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Ακόμα κι ο Ζαχαριάδης σοκαρίστηκε απ’ τα διαπραχθέντα εγκλήματα. Κι αναγκάστηκε να ομολογήσει πως αφού δεν μπορούσαμε να οργανώσουμε μια πειθαρχημένη και πολιτικά στοχευμένη ομηρεία, καλύτερα να μην την αποφασίζαμε!

Προσωπικά θυμάμαι τον καπετάν Ορέστη, πρώην ΟΠΛΑτζή, και επικεφαλής της Πολιτιφυλακής Γαλατσίου-Πατησίων-Κυψέλης. Είχε αιματοκυλίσει την περιοχή χωρίς καμία τύψη ή ενδοιασμό. 

Επέταξε ένα διώροφο στο Γαλάτσι, και το μετέτρεψε σε Αρχηγείο του. Ο ίδιος εγκαταστάθηκε στο πάνω πάτωμα. Μια φορά που χρειάστηκε να τον συναντήσω, ήταν ξαπλωμένος με τις μπότες σ’ ένα κρεβάτι με ύφος Αλή Πασά...