Είμαι "παράξενο τραίνο"... (Γ’)

Πέθανε ξαφνικά ένας απ' τους καλύτερους φίλους μου. Ήταν παναθηναϊκάκιας, κι όλο τσακωνόμασταν για τα ποδοσφαιρικά. Τώρα, κάθε Κυριακή σχεδόν παίρνω το τραντζιστοράκι και πηγαίνω στο νεκροταφείο. Ν' ακούμε μαζί τους αγώνες...

Τον τελευταίο καιρό δεν ξέρω τι μου φταίει... Περπατάω συνεχώς ζοχαδιασμένος με τα χέρια στις κωλότσεπες. Όλα μου φταίνε κι όλα με τσατίζουν. 

Έχασα και το χαμόγελό μου. Το σήμα κατατεθέν μου! Πρέπει επιτέλους ν' αποφασίσω αν θα συνεχίσω να ζω ήρεμα ή θα τα ξανακάνω όλα φωτιά και μπούρμπερη...

Ώρες-ώρες νιώθω πως ζω σε βιβλίο του Ντοστογιέφκσι. Περνώ τις μισές νύχτες μου με τύψεις για τα κακά που έκανα, και τις άλλες μισές για τα κακά που δεν έκανα. 

Η βία είναι χωμένη παντού. Ακόμα κι εκεί που δεν την φαντάζεσαι...

Οι καλύτερες γυναίκες βρέθηκαν στο δρόμο μου ακριβώς τη στιγμή που δεν τις έψαχνα, δεν τις περίμενα, δεν τις σκεφτόμουν καν. 

Να φανταστείτε μία έπεσε πάνω μου στο λεωφορείο και της είπα "προσέξτε λίγο κύριε, τις χειρολαβές δεν τις βλέπετε?". Η συγκεκριμένη είχε ταλέντο να ανακαλύπτει και να πέφτει πάνω σε παράξενους ανθρώπους. Αλλά ήταν υπέροχη. Γελούσε και το χαμόγελό της παρέμενε στον αέρα ακόμα κι όταν εκείνη είχε φύγει...

Γενικά, έχω τη συνήθεια να εξετάζω κάθε τι που χτυπάει την πόρτα της ζωής μου. Δεν αφήνω τίποτα να περάσει στο ντούκου. 

Τις προάλλες, με τον δυνατό αέρα, ήρθε μια εφημερίδα και κάλλησε ανοιχτή πάνω μου. Την πήρα και τη διάβασα σχολαστικά. Μπορεί το σύμπαν να ήθελε κάτι να μου πει...

Πλέον ξυρίζομαι μόνο κάθε πέντε μέρες. Σε όσους με ρωτούν, για να τους ξεφορτωθώ τους δίνω διάφορες απαντήσεις: λόγω πένθους, από βαρεμάρα ή μόδα. 

Σήμερα έμαθα πως μια πρώην μου πέθανε από υπερβολική δόση. Καλά είχαμε περάσει μαζί. Μακάρι κάπου, κάποτε να ξανασυναντηθούμε. Αλλά ελπίζω όχι και πολύ σύντομα...