Ιερό και βέβηλο! (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Ω Καθημερινότητα, σκληρή θεά, εσύ, και άσπλαχνη, αδιάφορα -παγερά- στα θέλω μας, τις επιδιώξεις μας, τις απολαύσεις μας... κάνε μας τη χάρη και δικαίωσε τη χριστιανική χίμαιρα πως η θεότητα είναι πανάγαθη και ενήργησε κι εσύ, ομοίως! 

Άσε μας να περιπλανηθούμε στις αναμνήσεις εκείνου του καλοκαιριού του 2017 στο μαγαζί εκείνο της πλατείας Van de Velde στο Ρότερνταμ. Εκεί ήταν που συνέρρεαν όλοι εκείνοι οι τύποι που διψούσαν για παράνομες απολαύσεις, απολαύσεις των οποίων οι σκιές έχοντας στοιχειώσει το μυαλό των τελευταίων είχαν μετατραπεί σε ένα είδος "φλόγας", αφροδισιακού, τα οποία συνεπικουρούμενα και με την ενοχή που η σκέψη τους δημιουργούσε συνιστούσαν ένα εκρηκτικότατο μείγμα! ("Παράνομες απολαύσεις" δεν υπάρχουν για μας. Οι κοινωνικές συμβάσεις και ψευτοευπρέπειες είναι εκείνες που τις έχουν ονοματίσει και επιβάλλει έτσι. Ωστόσο πολλές φορές αναρωτιέμαι αν και με την κατάρρευση όλων των ταμπού, το πράγμα χάσει τη γλύκα του, την ηδονή του, την ηδονή του απαγορευμένου.. Τι θα 'χουμε να ξεπεράσουμε μετά; Τι θα γίνει με το παιχνίδι του μυαλού, εκείνο που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου; Κι εδώ κλείνει η παρένθεση...).

Ήταν λοιπόν ο Βάλτερ που είχε έρθει από την Βόννη της Γερμανίας, 30 χρονών, και με εκλεπτυσμένα γούστα, όσον αφορά τις σαρκικές ηδονές. Τα γούστα στις ηδονές είναι σαν το φαγητό ένα πράγμα· δεν αρέσουν όλα σ' όλους! Ο Βάλτερ γνώριζε στο club έναν υπάλληλο που ήξερε τα κατατόπια και θα του υπεδείκνυε τον παράνομο ναό της ηδονής. Γύρω στα 40, φαλακρός, ψηλός και νταβραντισμένος, του έδειξε διακριτικά μέσα στο γεμάτο από κόσμο bar, την πόρτα, η οποία έβγαζε στο υπόγειο κι εκείνη με τη σειρά της οδηγούσε σε ένα άδειο χωλάκι, απέναντι από το οποίο υπήρχε ένα πορτάκι μισάνοιχτο και ολίγον τι ξεφτισμένο. 

Μπήκε μέσα, ο ήρωάς μας, και οι προσδοκίες του έμοιαζαν να αναπτερώνονται σε σύγκριση με την κατάσταση που βρισκόταν ο προθάλαμος. Κανονικός ναός του έρωτα, μπουρδέλο πολυτελείας, φτιαγμένο για να στεγάζει τις πιο ευγενικές και ταυτοχρόνως τις πιο χυδαίες στιγμές του ανθρωπίνου όντος. Ο Βάλτερ είχε ήδη καυλώσει στο μυαλό με την σκέψη πως βρήκε το θάρρος να μπει σ' ένα παράνομο στέκι. Του φλόγιζε τον νου η σκέψη πως κατάφερε να κοροϊδέψει αρχές και νόμους! Μα κυρίως εκείνον τον Υπερσυμπαντικό Δικτάτορα που του είχε μεταγγίσει ετούτη η σιχαμερή (βδελυρή) χριστιανική προτεσταντική ηθική, με την οποία είχε ανατραφεί. (Η ηδονή της θεομαχίας είναι ακόμα μεγαλύτερη από την ηδονή του "πατάω όλες τις ανθρώπινες αρχές"!). 

Το υπόγειο "παράρτημα" ήταν σχεδόν άδειο, αν εξαιρέσεις τη μουσική που έπαιζε και τα ποτήρια που αράζανε στη μπάρα. Ξάφνου ακούστηκε ένας ήχος από τακούνια! Οι υποψήφιες Μούσες με τις οποίες θα περνούσε τη νύχτα του ο πρωταγωνιστής μας θα κάνανε σύντομα την εμφάνισή τους...