Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (25η μέρα: Κι από σεξ πώς ξεκαλοκαίριασα;)

Όπως ξέρουμε, όταν σφίγγουν οι ζέστες ανεβαίνει κι η λίμπιντο. Πολλοί με ρωτάνε πώς το έβγαλα σεξουαλικά το καλοκαίρι. Απορώ για την ερώτηση. Η απάντησή μου είναι απλή: παλιά μου τέχνη κόσκινο!

Μέρα παρά μέρα περνάω απ’ τα σπίτια του αγοραίου έρωτα. Είναι κάτι σαν εκκλησία για μένα. Περνάω για ν’ ανάψω ένα κεράκι και να κάνω μια προσευχούλα. Με ηρεμεί και με χαλαρώνει.

Ξέρω τη διαδικασία. Μπαίνω, βλέπω, διαλέγω. Από κει κι ύστερα τα κορίτσια αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Μου κάνουν τα μαγικά τους κόλπα χωρίς πολλά-πολλά.

Οι υπόλοιπες γυναίκες είναι σκέτο βάσανο. Ή καταντάνε βάσανο στην πορεία. Και σου στοιχίζουν και περισσότερο. Ζητάνε πολλά και δίνουν λίγα. Και φτάνεις στο σημείο, στο τέλος-τέλος, να τις παρακαλάς για ένα φάσωμα. 

Νομίζουν πως το μουνί τους είναι το χρυσωρυχείο με το οποίο θα σε χειραγωγούν μια ολάκερη ζωή. Κι όσο περνάει ο καιρός αυξάνουν τις απαιτήσεις τους. Οπότε καλύτερα να παίρνουν πόδι το συντομότερο δυνατόν.

Έλα όμως που έχω και τον γκουρού μου τσολιά στ’ αρχίδια μου. Μου λέει συνέχεια πως όσο αποφεύγω να διεκδικήσω γκομενάκι στην "ελεύθερη αγορά", όσο δεν κάνω μια μη καθαρά εμπορική σχέση, τόσο υπονομεύω την αυτοεκτίμησή μου.

Δεν ήθελα και πολύ. Λίγο πριν τον δεκαπενταύγουστο χτύπησα ένα γκομενάκι σούπερ. Χωρίς πολλά λόγια. Κυρίως μόνο με κρυφά βλέμματα.

Τη βλέπω σαν μικρό αλητάκι που μεγάλωσε στο κέντρο της Αθήνας. Που επιβιώνει χωρίς μόρφωση, χωρίς κανένα τυπικό εφόδιο. Μόνο με το ένστικτό της. Περιτριγυρισμένη από εκατοντάδες μαλάκες που λιγουρεύονται το μουνί της!

Ποτέ ως τώρα δεν μου ’σπασε τ’ αρχίδια. Ούτε με τα δικά της προβλήματα. Επικοινωνώ μαζί της μόνο όποτε θέλω κι όποτε μπορώ. Δεν μπερδεύει τα θέλω της με τα πρέπει. Δεν μιλάει και δεν ζητάει τίποτα. Αν τυχόν αλλάξει τροπάριο, τη σχολάω αμέσως...

Βέβαια, ο γκουρού μού λέει πως άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Και πως πάλι με πουτάνα έμπλεξα! 

Νομίζω πως το παρεξήγησε το κορίτσι...