Εντάξει, δεν είμαι απ’ αυτούς που ζηλεύουν τις ζωές των άλλων. Αλλά πάντα μια απορία την είχα. Έβλεπα αυτούς που η κοινωνία θεωρεί "επιτυχημένους" κι αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς και διαφορετικούς από μένα;
Τι διαθέτουν αυτοί οι τύποι που δεν έχω εγώ; Γιατί ο κόσμος τους είναι τόσο μαγικός; Γιατί κυκλοφορούν με τόσο ωραίες γυναίκες; Γιατί και το πιο απλό πουκάμισο ταιριάζει πάνω τους τόσο πολύ ενώ σε μένα δείχνει απόλυτα ξένο;
Ο γκουρού μου μου έδωσε μερικές πρακτικές συμβουλές:
Πρώτον, να μάθω να ξεχωρίζω τους μπαρούφες ώστε να τους κάνω πέρα γρήγορα και να μην χάνω το χρόνο μου μαζί τους.
Δεύτερον, να πηγαίνω κατευθείαν στον στόχο μου, κι όχι Αθήνα-Σαλονίκη μέσω Καλαμάτας! Να γίνω σαν το κοράκι! Που ως γνωστόν πετάει κατευθείαν προς την τροφή του.
Τρίτον, να μην συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο από εκείνο που πράγματι θέλω.
Τέταρτον, ν’ αρχίσω να ξεβολεύομαι. Αν φοβάμαι τα ρίσκα και προτιμώ την ασφάλεια, η ζωή θα με προσπεράσει και θα ξεφύγει απ’ τα χέρια μου όπως οι κόκκοι της άμμου!
Πέμπτον, να κάνω παρέα μόνο με άτομα που με ενθαρρύνουν κι όχι με όσους καταστροφολογούν και εκπέμπουν τοξικό αρνητισμό.
Έκτον, να τηρώ καθημερινά ένα "ημερολόγιο προσωπικών μου επιτυχιών". Αυτό θ' ανεβάσει πολύ την αυτοπεποίθησή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου