Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (3η μέρα: Σα Ροβινσώνας Κρούσος...)

Αφού έμεινα στην Αθήνα αυγουστιάτικα, λέω να το τερματίσω. Αποφεύγω κάθε μέρος που συχνάζει κόσμος. Απίστευτο, αλλά η Αττική, ακόμα και το κέντρο της Αθήνας, έχουν μέρη που μπορεί να νιώσεις, με λίγη φαντασία, "ερημονησιώτης"!

Η ακτογραμμή απ' το Φάληρο ως το Σούνιο έχει απίθανα μέρη. Αποτελεί τη σύνοψη ολόκληρης της παραθαλάσσιας και νησιωτικής Ελλάδας.

Λίγα μόνο χιλιόμετρα απ' την Αθήνα και νιώθω σαν τον Ροβισνώσα Κρούσο. Σα να βρίσκομαι στο μέρος που θέλω να ναυαγήσω και να μη με βρίσκει κανείς! 

Δυο-τρία ερειπωμένα ξωκλήσια. Μονοπάτια σχεδόν απάτητα. Ξεραμένοι θάμνοι μου γδέρνουν τα πόδια. Πολλές διασταυρώσεις κι εγώ να παίρνω πάντα τον λάθος δρόμο. Παραλίες δίχως όνομα. Άδειες κι έρημες, σχεδόν εχθρικές. Αλλά σου προσφέρουν αυτό που αναζητάς: λίγη ησυχία και το Απόλυτο Τίποτα!

Ξαπλώνω κάτω απ' τον γρανιτένιο βράχο. Παντελής έλλειψη θορύβου. Ανεκτίμητη η απουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Πάνω απ' το κεφάλι μου μάλλον διακρίνω φωλιές γερακιών. Χαζεύω τις βραχονησίδες απέναντι. Χαλαρώνω επιτέλους...

Χθες ο γκουρού μου μου είπε πως για να κατακτήσω την αυτοεκτίμηση πρέπει να ολοκληρώσω τα όνειρά μου. 

Υπάρχει όμως ένα μικρό προβληματάκι. Δεν έχω, ούτε είχα ποτέ όνειρα. Δεν μου λέει τίποτα η επαγγελματική ή οικογενειακή επιτυχία. Τα πολλά λεφτά ποτέ δεν τα ζήλεψα. Ούτε τα παλάτια και τις ανέσεις. Και το μουνί είχα καταλάβει από μικρός πως είναι πολύ υπερτιμημένο. 

Γενικά είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων. Δεν θέλω να εντυπωσιάζω, ποτέ δεν γούσταρα πρωτοκαθεδρίες και αρχηγιλίκια... 

Τα είπα όλ' αυτά στον γκουρού μου. Κι εκείνος είπε πως θα μου απαντήσει μετά τον βραδινό του διαλογισμό...