Είμαστε αχτύπητο τρίο. Εγώ κι οι δύο κολλητοί μου, αρκετά νεότεροι σε ηλικία. Περιπαιχτικά, αλλά καλοπροαίρετα, με φωνάζουν "παπουλάκο"!
Γνωριστήκαμε σ' ένα καφέ στα Εξάρχεια. Και κανονίσαμε να πάμε σ' ένα πάρτι στην οδό Οικονόμου, σ' ένα υπερυψωμένο ισόγειο λίγο πιο πάνω απ' την πλατεία.
Όταν φτάσαμε, εγώ κινήθηκα προς την είσοδο της πολυκατοικίας. Οι νεανίες έβαλαν τα γέλια και με φασκέλωσαν. Στο διαμέρισμα του πάρτι μπαίναμε μόνο σκαρφαλώνοντας απ' το μπαλκονάκι...
Οι τρεις μας έχουμε καθιερώσει πολλές "ιεροτελεστίες". Μια απ' αυτές είναι να πηγαίνουμε κάθε Αύγουστο μια φορά στη Λούτσα. Εκείνοι κάνουν και μπάνιο. Εγώ αράζω στις σκιές και πίνω τις καφεδιές μου, διαβάζω βιβλία κι εφημερίδες και περιμένω τους λέχρες να βαρεθούν, να βγουν για να κάνουμε καμιά "δουλίτσα"!
"Δουλίτσα" ονομάζουμε το καμάκι, το γκομενιλίκι. Και κατά έναν παράδοξο όσο και μαγικό τρόπο κάθε χρόνο αυτή τη μία και μοναδική φορά που πάμε στη Λούτσα πηδάμε τα καλύτερα μουνάκια. Είναι παράδοση...
Σήμερα είναι η ετήσια μέρα της Λούτσας. Κατεβαίνω στο μετρό του Μεγάρου για το Νομισματοκοπείο. Εκεί θα συναντηθώ με τα ρεμάλια και θα πάρουμε το πρώτο λεωφορείο για Λούτσα.
Αν πάει Βραυρώνα, κατεβαίνουμε Ιππόκαμπο. Αν πάει Παλιά Λούτσα, στο τέρμα...
Η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται. Περιμένοντας τον συρμό στο Μέγαρο μου την πέφτει στην ψύχρα μια Αγγλίδα και προτείνει να γαμηθούμε. Είναι πολύ αδύνατη, ασπρουλιάρα, σαν ξεπλυμένη, και ξενέρωτη.
Δεν βιάζομαι να πηδήξω. Κάνω σαν τον Έλληνα μετανάστη που του λένε να πάει στην Αμερική όπου τα χρήματα τα βρίσκεις στο δρόμο. Κατεβαίνει στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, βρίσκει ένα πεσμένο πορτοφόλι και το κλωτσάει λέγοντας... "δεν θα πιάσω από τώρα δουλειά!".
Έτσι κι εγώ... Ρίχνω χυλόπιτα στην Αγγλίδα και συνεχίζω αισιόδοξος.
Απ' το Νομισματοκοπείο παίρνουμε τελικά το λεωφορείο για Βραυρώνα. Τίγκα στα γκομενάκια το όχημα. Πριν καν φτάσουμε στη γέφυρα του Σταυρού έχω δώσει το κινητό μου σ' ένα φοβερό κουκλάκι.
Δεν ξέρω αν τελικά θα μου τηλεφωνήσει. Αλλά και να μην με πάρει, χέστηκα. Έχω πλέον αναισθητοποιηθεί με τα γκομενάκια. Κατάλαβα πόσο γελοία όντα είναι. Τα αγαπάω μεν αλλά και τα υποτιμάω...
Σήμερα είναι η μέρα μου. Δεν έχω σκοπό να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο απ' το πολύ σπέσιαλ! Αν κάνουμε θραύση στα μετρό και στα λεωφορεία, φανταστείτε τι έχει να γίνει στην παραλία, στις καφετέριες και στα ταβερνάκια.
Η μέρα είναι πολύ μεγάλη. Είμαι σίγουρος πως και φέτος θα γράψουμε ιστορία...
Άλλωστε ένα γράμμα ν' αλλάξεις στη Λούτσα και θα βρεις το νόημα της ζωής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου