Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (7η μέρα: Αρχίζει το ματς...)

Απόψε παίζει η ομάδα μας, ο Θρύλος, ευρωπαϊκό αγώνα με μια τούρκικη. Βρήκα την κατάλληλη παρέα, το κατάλληλο στέκι, κλείσαμε και τραπεζάκι και τα ουζάκια με τον σούπερ μεζέ μας περιμένουν. Σίγουρα θα περάσουμε ένα υπέροχο βράδυ...
Κάποτε, ο μαρξιστικός δογματισμός θεωρούσε το ποδόσφαιρο ως "το όπιο του λαού". Δηλαδή κάτι σαν θρησκεία. 

Και καλά... ήταν "ανακάλυψη" της άρχουσας τάξης για να αποπροσανατολίζει την εργατιά, να μην την αφήνει να σκέφτεται τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα...

Όμως η πραγματικότητα ήταν πάντα πολύ πιο σύνθετη απ' ότι ήθελε να μας την παρουσιάσει η μαρξιστική ανάλυση. Το ποδόσφαιρο αποτέλεσε αφορμή για μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Για ρωτήστε τι άκουσε στα γήπεδα η αργεντίνικη χούντα το 1978 κι η μεξικάνικη κυβέρνηση το 1986. 

Θυμάστε στο Καλλιμάρμαρο της Αθήνας που οι νεολαίοι γιουχάισαν τον Παπαδόπουλο και φώναζαν το τότε αντικυβερνητικό σύνθημα "Ολυμπιακός"? Και για να μην πάμε και τόσο πίσω... οι κυβερνήσεις του χοντρο-Καραμανλή και του Τσιπράκου-Καμμένου άκουγαν τα σχολιανά τους στο Καραΐσκάκη κάθε Κυριακή...

Αυτό περί "οπίου" δεν ισχύει. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τις λαϊκές εκρήξεις. Αντιθέτως, η μαζικότητα των γηπέδων τις ευνοεί. Στην Τεχεράνη οι γυναίκες διεκδικούν το δικαίωμα  τους να παρακολουθούν ποδοσφαιρικούς αγώνες. Ξέροντας πως κάτι τέτοιο θα πάρει αμπάριζα πολλά πράγματα. 

Κι οι οπαδοί πολλών μεγάλων συλλόγων στην Ευρώπη κι αλλού προβάλλουν και διαδίδουν κοινωνικοανατρεπτικές ιδέες. Ακόμα κι εκεί που ακούγονται ακροδεξιά και ρατσιστικά συνθήματα, όλοι ξέρουμε πως αυτός είναι απλά ένας τρόπος αντίδρασης στο "καθωσπρέπει" κατεστημένο. 

Γίνεται μόνο και μόνο για να προκαλέσει. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν, οι σκινχέντιδες κι οι χιτλερικοί ήταν ασήμαντες μειοψηφίες στις εξέδρες των φανατικών...

Θα το πω για τελευταία φορά: οι νεαροί-φανατικοί των γηπέδων απλά φωνάζουν "υπάρχουμε κι εμείς, δώστε μας επιτέλους λίγη σημασία, μην μας αντιμετωπίζεται σαν αόρατους"! 

Πρόκειται για άτομα που παντού τρώνε πόρτα και σφαλιάρα. Κανείς δεν αναγνωρίζει τις προσπάθειες και την αξία τους. Στην οικογένεια, στο σχολείο, στη δουλειά... Στο γήπεδο όμως αποκτούν ρόλο και οντότητα. Κάποιοι "είναι" επιτέλους. Και κάποιοι τους θαυμάζουν και τους αναγνωρίζουν. 

Καταλάβατε?