Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (6η μέρα: Η Μοναξιά είναι Ελευθερία!)

Ακούω και διαβάζω φοβερά και τρομερά πράγματα για τη μοναξιά. Φοβερή οδύνη, πόνος αφόρητος, αβάσταχτη δυστυχία. Και "μένω Παυλόπουλος"! Τι λέτε ρε παιδιά; Τα έχετε σκεφτεί αυτά ή απλά τα αναπαράγετε έτσι άκριτα;

Για μενα δεν υπάρχει μοναξιά. "Ελευθερία" τη λέω. Να ξυπνάω το πρωί και ν’ αποφασίζω μόνο εγώ πώς θα περάσω τη μέρα μου, ανάλογα με τη διάθεση. Χωρίς να έχω κανέναν τσολιά στ’ αρχίδια μου...

Αυτό που οι πολλοί ονομάζουν "μοναξιά", για μένα είναι Πανεπιστήμιο Φιλοσοφίας. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Κάθε φορά που δεν έχω γκόμενα, κερδίζω άπειρες ώρες από ψώνια, επισκέψεις σε συγγενείς, χαζοκοινωνικές υποχρεώσεις κ.λπ. 

Κι αυτές τις ώρες τις εκμεταλλεύομαι για διαλογισμό, διάβασμα, γράψιμο, παρακολούθηση πολιτιστικών εκδηλώσεων... Γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Και πιο πολυδιάστατος!

Ο γκουρού μου μου λέει πως βρίσκομαι σε γενική σύγχυση και πως αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχω συγκεκριμένους στόχους και όραμα. Προσωπικά δεν πολυγουστάρω τα στερεότυπα και τις νεοεποχίτικες συνταγές, αλλά τον ξαναρώτησα πώς διάολο θα βρω τον στόχο ή το όραμα ζωής που μου ταιριάζει.

Παλιότερα δεν είχε απαντήσει στην ίδια ερώτηση. Αλλά απόψε έγινε πιο συγκεκριμένος. Με συμβούλεψε να γράψω σ’ ένα χαρτί όλα μου τα ταλέντα και όλα όσα θα ήθελα απ’ τη ζωή μου. Κι αυτόματα, μου είπε, θ’ ανακαλύψω τον λόγο για τον οποίο ήρθα στη ζωή...