Το "μακεδονικό" είναι μια πολύ πομενένη ιστορία για την ελληνική Αριστερά, και κυρίως για το ΚΚΕ. Αργότερα θα πούμε πολύ περισσότερα και κάποιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά προς το παρόν μένουμε στα βασικά.
Για να μην πάμε στα πολύ παλιά, αρχίζουμε απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν η οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε και τα έθνη στα Βαλκάνια άρχισαν να αναδύονται δυναμικά.
Την εποχή εκείνη υπήρχαν αρκετές δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι στην κεντρική και δυτική Μακεδονία που μιλούσαν μια βουλγαρική διάλεκτο αλλά δεν ήθελαν να θεωρούνται ούτε Βούλγαροι ούτε, πολύ περισσότερο, Έλληνες οι Σέρβοι. Αυτοί άρχισαν να αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες".
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 το ζήτημα απασχόλησε έντονα και την Κομμουνιστική Διεθνή, που αποφάσισε να ρίξει το σύνθημα "Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη".
Για να είμαστε ειλικρινείς εκείνη την εποχή το σύνθημα-αίτημα αυτό δεν ήταν καθόλου εξωπραγματικό ούτε παράλογο. Και δεν είχε εθνικιστική βάση. Απλά, η "Διεθνής" στόχευε στη δημιουργία μιας, ας την πούμε, Σοβιετικής Ένωσης των Βαλκανίων, στα πλαίσια της οποίας θα υπήρχε και το "Σοβιετικό κράτος Μακεδονίας και Θράκης".
Το καημένο το ΚΚΕ και να ήθελε δεν θα μπορούσε να διαχωρίσει τη θέση του. Αυτό επέβαλε το στοιχειώδες καθήκον του διεθνισμού και της συμμόρφωσης στις αποφάσεις της Διεθνούς. Άλλωστε η δημιουργία μιας πολυεθνικής βαλκανικής ένωσης δεν ήταν ξένη και προς την ελληνική παράδοση, αν θυμηθούμε και το αντίστοιχο όραμα του Ρήγα.
Για να μην τα πολυλογούμε, η θέση περί ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης εγκαταλείφθηκε νομίζω γύρω στα 1925, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Το ΚΚΕ είχε στιγματιστεί ως "αντεθνικό" κόμμα και, εννοείται, πως οι αντίπαλοί του δεν θα άφηναν μια τέτοια μεγάλη ευκαιρία να πάει χαμένη.
Λάδι στη φωτιά έριχναν και οι αποφάσεις της Διεθνούς, που το ΚΚΕ προσυπέγραφε, περί προστασίας των μειονοτικών πληθυσμών κ.λπ.
Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, ήρθε και η τριπλή κατοχή του 1941-44 να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Οι λεγόμενοι Σλαβομακεδόνες της Φλώρινας και της Καστοριάς συγκρότησαν το 1943 τη δική τους αντιστασιακή οργάνωση, το ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) που συνεργάστηκε, όχι και τόσο ανέφελα, με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε και στον Εμφύλιο, μόνο που τώρα το ΣΝΟΦ μετονομάστηκε σε ΝΟΦ, είχε έδρα τα Σκόπια και ήταν σχεδόν απόλυτα εξαρτημένο απ’ τον Τίτο!
Φυσικά, η "εθνική κυβέρνηση" ξανάρπαξε τη νέα μεγάλη ευκαιρία, και κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι επιδιώκει τον ακρωτηριασμό της χώρας, ψηφίζοντας τον περιβόητο νόμο 509/1947 περί εσχάτης προδοσίας που έστειλε πολλούς κομμουνιστές στις φυλακές και στο απόσπασμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου