Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020

Απόψε θα τη χωρίσω! Πάει και τέλειωσε!

Παλεύω να πάρω την απόφαση να τη χωρίσω!
Το μόνο που με κάνει να διστάζω είναι η καύλα. Η Χ. είναι όμορφη γυναίκα. Θα έλεγα πολύ όμορφη. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη παγίδα με τις γυναίκες ρε φίλε! Είναι όλ αυτά που βλέπουμε πάνω τους αλλά και πολλά άλλα που δεν τα βλέπουμε με την πρώτη ματιά. 
Πίσω απ’ την εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, κι ενώ η βιτρίνα δείχνει μια γυναίκα δυνατή, ελεύθερη και αυτάρκη, κρύβεται εκείνο το ανασφαλές και απαιτητικό κοριτσάκι που θέλεις να αποφύγεις. Φαντασιώνεται έναν παντοτινό σύντροφο, έναν γελοίο γαλάζιο πρίγκιπα που θα κάνει μαζί του μακροχρόνια σχέση, οικογένεια και παιδιά! Έλεος...
Εγώ θέλω να είμαι μαζί της, αλλά όχι και τόσο...
Εκείνη θέλει λίγο παραπάνω, αλλά δεν ξέρει πόσο...
Ο έρωτας είναι μια θαυμάσια εμπειρία που κρατάει μόνο μερικούς μήνες και μετά ξεπέφτει σε συνήθεια, ρουτίνα, ανία και πλήξη! 
Με τον καιρό έχω μάθει ν’ αναγνωρίζω τα συμπτώματα του τέλους μιας σχέσης. Π.χ. όταν αρχίζω να μην γουστάρω τις τηλεφωνικές μας επικοινωνίες ή αποφεύγω να απαντώ στις κλήσεις της...
Έμαθα επίσης να χειρίζομαι σωστά τους χωρισμούς ώστε να αποφεύγονται κλάματα, σκάνδαλα, μίση, τραγωδίες. Απλά ρίχνω το φταίξιμο σε μένα, στην ανωριμότητά μου και στον ασταθή χαρακτήρα μου. 
Το κόλπο αυτό πιάνει συχνά εκτός απ’ τις περιπτώσεις που η άλλη μόνη της αποφάσισε πως ΕΓΩ ήμουν ο άντρας της ζωής της και δεν είναι διατεθειμένη να παραιτηθεί από ΜΕΝΑ!
Όμως εγώ δεν θέλω να εμπλακώ στα μακροπρόθεσμα σχέδια κανενός και καμιάς. Θέλω την ελευθεριά μου, την ανεξαρτησία μου, το χρόνο με τους κολλητούς μου, τις στιγμές της μοναξιάς μου. 
Αλλά όταν η άλλη επενδύει πάνω σου και καλλιεργεί από μόνη της τις δικές της προσδοκίες το πράγμα σκαλώνει. Αυτό που στην αρχή αντλούσες γλύκα κι ευχαρίστηση μετατρέπεται σε διαρκή αγωνία, καβγάδες, κλάματα και συγκαλυμμένες απειλές...
Όλ’ αυτά τα σκέφτομαι καθώς κατεβαίνω με τον ηλεκτρικό στον Πειραιά. Ένα δρομολόγιο που το ’χω κάνει άπειρες φορές  και πλέον μοιάζει μ’ ένα τελείως ανιαρό τοπίο. 
"Σαν τη συζυγική ζωή!", σκέφτηκα...

3 σχόλια:

Δημήτριος είπε...

Μεγάλη παράλειψη από μέρους όσων σε γνωρίζουν που δεν σου έγραψαν στίχους πολλά επίπεδα ανώτερους από τους κάτωθι:

https://youtu.be/-F3t8iooaII
Δατς φορ σιουρ

Ψονθομφανήχ είπε...

Δεν έχουν όλοι το ταλέντο σου ρε συ Δημήτρη...

Δημήτριος είπε...

Χμ,περί ταλέντου ο λόγος, ανοίγεις μεγάλο θέμα τώρα.. και ο πατέρας μου και η μακαρίτισσα η μάνα του σκαρώνανε στιχάκια κατά καιρούς ..καποιος είχε αναρωτήθει σε αφιέρωμα σχετικά με τον Τσιτσάνηζ: αν δεν είχε τα βιώματα της εποχής που μεγάλωσε έχοντας γεννηθεί υστερότερα τι στίχους θα έγραφε ... είναι όμως ματι περιπτώσεις που αν δε βγάλεις τα συναισθήματα σου και τις σκέψεις σου στο χαρτί νιώθεις πως θα τρελαθείς...
Επειδή όμως ποτέ δε μου άρκεσε σκέτος ο στίχος δες και εδώ
https://youtu.be/v1mDichmI5Q