Πρόπερσι που πάτησα τα πενήντα ένα ένιωσα σαν πλεούμενο. Τι πλεούμενο δεν ήξερα ακριβώς. Σίγουρα όμως χρειαζόμουν κάποια μερεμέτια και λίγο ματσακόνι.
Από μικρός πίστευα πως όταν θα έμπαινα στην έκτη δεκαετία της ζωής μου θα βρισκόμουν ανάμεσα σε αναρίθμητους και εκλεκτούς φίλους. Και σε κάμποσες σεξοβόμβες. Και να που έχω βρεθεί ολομόναχος...
Αλλά τουλάχιστον έχω φτάσει στα πενήντα τρία. Είναι κι αυτό κάτι! Τι κάτι; Είναι πάρα πολύ. Γιατί μόλις τώρα άρχισα να συνειδητοποιώ πως πίσω απ’ την έξαψη και τους ξέφρενους ρυθμούς υπάρχει κι η ... γλύκα της ζωής.
2 σχόλια:
Χμ,Κοίτα να δεις που όλοι αυτοί εδώ
https://www.kathimerini.gr/978627/gallery/periodiko-k/reportaz/h-zwh-arxizei-sta-50
είχανε δίκιο τελικά:
ε ναι ρε φίλος, μπαίνουμε στη φάση της "ζωής με ουσία"!
Δημοσίευση σχολίου