Ανοίγουμε τα πουγκιά με τα γρόσια!

Λοιπόν, η αγορά δεν έχει ακόμα ζεσταθεί. Χρήμα υπάρχει αλλά δεν κυκλοφορεί. Η περίοδος είναι δύσκολη και κάποιοι πρέπει να βάλλουν πλάτη. Και ποιοι είναι αυτοί; Όχι φυσικά οι άνεργοι κι οι άστεγοι. Αλλά όσοι από μας έχουν ακόμα το πουγκί τους γεμάτο γρόσια.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να σε καταλάβω ρε φίλε. Σε σένα το λέω, που έχεις μεγάλα εισοδήματα και παραφουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς. 

Φοβάσαι μη φτωχύνεις αν αγοράσεις μια τυρόπιτα, μια εφημερίδα κι ένα καφεδάκι τη μέρα; Αν βγεις το βράδυ και πιεις δυο ποτάκια με φίλους; Κι αν κάθε σ-κ πας σε κάποιο ταβερνάκι να χαλαρώσεις;

Προσωπικά είμαι απ’ τα πλέον αντικαταναλωτικά άτομα. Από ιδεολογία δεν πετάω τίποτα πριν εξαντλήσει το οινομικό του δυναμικό. Κι όταν πλέον τα έχει φάει τα ψωμάκια του, το αποχαιρετώ, το ευχαριστώ και το στέλνω για ανακύκλωση. 

Παρ’ όλ’ αυτά κάνω τούτη τη δύσκολη περίοδο μια εξαίρεση. Χωρίς να τα χρειάζομαι άμεσα αγόρασα ένα σορό ρουχαλάκια και πατούμενα, τίγκαρα για καμιά δεκαετία τις ντουλάπες κι άρχισα να χαρίζω. Δεν είναι καιρός για οικονομίες και τσιφουτιές. Πρέπει να κινηθεί το μπαγιόκο, να βρουν δουλειά οι άνθρωποι, να μπορέσουν λίγο ν’ ανασάνουν και μετά ξαναγυρνάμε στα αντικαταναλωτικά μας...

Οπότε, μην το πολυ-φιλοσοφούμε. Βγαίνουμε απ’ το σπίτι, ψωνίζουμε και καταναλώνουμε αβέρτα, πληρώνουμε όλα τα χρέη μας, τους φόρους και κυρίως τις ασφαλιστικές μας εισφορές. Αν κλείσει το "μεγάλο μαγαζί" θα κλείσουμε κι εμείς, τα "μικρά".

Όταν βούλιαξε ο Τιτανικός, στην ίδια θάλασσα πνίγηκαν και ο λαθρεπιβάτης κι ο καμαρώτος κι ο πολυεκατομμυριούχος που έκανε πάρτι στη σάλα, δίπλα στο πιάνο...