"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΙΖ’ - Η χαρά του αν έχεις φίλους!)

 

Προχθές βράδυ βρεθήκαμε η παλιοπαρέα να δούμε το ματσάκι στην τι-βι. Είχαμε καιρό να ειδοθούμε κι άξιζε να κάνουμε μια μικροπαραβασούλα στη νυχτερινή απαγόρευση.

Κάποια στιγμή η μπάλα φτάνει στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, ο δικός μας παίχτης τη σταματάει, προσπαθεί να τη φέρει στο καλό του πόδι αλλά οι αντίπαλοι προλαβαίνουν και τη διώχνουν μακριά. Εγώ αγανακτισμένος πετάγομαι όρθιος, φεύγουν μπύρες και πίτσες, κι αρχίζω να φωνάζω ... "το ξυράφι του Όκαμ, το ξυράφι του Όκαμ!". 

Οι άλλοι με πέρασαν για τρελό. Νόμισαν πως λάλησα. Άντε τώρα να τους εξηγήσω τη φιλοσοφία του Γουλιέλμου του Όκαμ. Που λέει με δυο λόγια πως αφού μπορείς να κάνεις κάτι με μια κίνηση, γιατί το κάνεις με τρεις? Η αρχή αυτή ισχύει κατεξοχήν στο ποδόσφαιρο. Παστέλωσέ το, ρε φίλε, το γκολάκι με τη μία και μην το παιδεύεις το τόπι! Μάθε μπαλίτσα...

Γενικά, όταν βρίσκομαι με τους κολλητούς μου νιώθω χαρούμενος. Χωρίς να κάνουμε ή να πούμε κάτι ιδιαίτερο. Κυριαρχεί ένα αίσθημα χαλαρότητας, ζεστασιάς, ανοίγματος, ευθυμίας και πληρότητας. 

Τελικά αυτό είναι το κριτήριο να επιλέγεις φίλους. Μετά τη συνάντηση μαζί τους τι αίσθηση σου μένει. Μια ξινίλα και ένας εκνευρισμός? Ή δεν βλέπεις την ώρα που θα ξαναβρεθείτε? Σε γεμίζουν ή σε αδειάζουν?

Κάποιοι λένε πως η χαρά δεν εξυπηρετεί κάποιον φυσικό σκοπό. Και πως η Φύση δεν ενδιαφέρεται για το αν είμαστε χαρούμενοι ή όχι. Διαφωνώ. Η χαρά σου μεταμορφώνει τη ζωή. Σε κάνει να βλέπεις τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Σου δίνει ένα συνεχές κίνητρο να ζήσεις και να δημιουργήσεις. Όπου η χαρά εκεί και η θέση σου. Σου δείχνει πως βρίσκεσαι στο σωστό μονοπάτι.

Βλέπω πώς πανηγυρίζουν οι ποδοσφαιριστές όταν βάζουν γκολ. Σηκώνουν τα χέρια στον ουρανό, κεφάλι και βλέμμα ψηλά, ψυθιρίζουν ένα "ευχαριστώ" σε κάποιον άγνωστο (θεό, τύχη, μακαρίτη πατέρα κ.λπ.). Και χάνονται στις αγκαλιές των συμπαιχτών τους. 

Ακριβώς έτσι κάνει κι η παρέα μας όταν ανταμώνει. Πανηγυρίζουμε γιατί νιώθουμε χαρά. Κι ας μη βάζουμε γκολ...