"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΚΒ' - Χριστιανισμός και Αριστερά μού γάμησαν τη ζωή!)

 

Δεν υπερβάλλω καθόλου. Ούτε πλάκα κάνω. Πέρασα κι απ’ τα δύο αυτά μονοπάτια. Και την πάτησα. Γιατί μου έκαναν το μυαλό σούπα. Δεν με κατέστρεψαν ακριβώς. Αλλά παραλίγο. Στο τσακ τη γλίτωσα...

Δεν έχουν καθόλου άδικο αυτοί που θεωρούν τον δογματικό κομμουνισμό ως την "τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία". Θα έλεγα μάλιστα πως η κομμουνιστική αριστερά μοιάζει περισσότερο με κάτι ακραίες σέχτες, τύπου ιεχωβάδων ή πεντικοστιανών παρά με την επίσημη κρατική εκκλησία.

Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον μακαρίτη πλέον Φαράκο. Που έκανε και γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν καθοδηγητής της ΚΝΕ. Κάτι σαν κατηχητής, που λένε στην εκκλησία. Ε, τι να σας πω. Ή τον Φαράκο άκουγες ή τον (επίσης μακαρίτη) Καντιώτη, το ένα και το αυτό. Μόνο που ο δεύτερος φορούσε ράσα και κράταγε σταυρούς αντί σφυροδρέπανα.

Είτε σε παρεκκλησιαστική οργάνωση ήσουν είτε στο ΚΚΕ, τα βασικά μηνύματα που δεχόσουν ήταν πάνω-κάτω τα ίδια. Μπορεί όχι με τρόπο απροκάλυπτο, αλλά σίγουρα υποδόριο. 

Σου μετέδιδαν μια μιζέρια. Μια ενοχή αν περνούσες καλά. Έπρεπε να αποφεύγεις την καλοπέραση, την απόλαυση των αγαθών του πολιτισμού. Γιατί διαφορετικά ήσουν αμαρτωλός, επιφανειακός, ρεφορμίσταρος. Ό,τι προερχόταν απ’ τη Δύση και κυρίως την Αμερική ήταν του σατανά. Κόκα-κόλα, ροκ και άλλα ξενόφερτα καταναλωτικά ή πολιτιστικά αγαθά ήταν για το πυρ το εξώτερον.

Στην ΚΝΕ αποθάρρυναν ανοιχτά τις προγαμιαίες σχέσεις. Και φυσικά την πολυγαμία, το γκομενιλίκι και ό,τι άλλο μπορούσε να απορροφήσει την ενεργητικότητά μας. Γιατί αυτή έπρεπε να την έχουμε ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη στην επανάσταση. 

Και στο καπάκι δεν έπρεπε να σκεφτόμαστε πώς θα πιάσουμε την καλή. Ούτε πώς θα κονομήσουμε. Για πλούτο ούτε καν κουβέντα δεν σήκωναν. Τελικά μάλλον μας ήθελαν φτωχομπινέδες για να μπορούν να μας χειραγωγούν. Γιατί ο πλούσιος ούτε φανατίζεται με μαλακίες ούτε γίνεται εύκολα κανισάκι κανενός.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχασα κάμποσα ποιοτικά χρόνια απ’ τη ζωούλα μου. Σίγουρα γάμησα λιγότερες γκόμενες απ’ ό,τι ήταν γραφτό μου. Και μου έμεινε και το κουσούρι του σαβουρογαμίσματος. Ακόμα κι όταν μετακόμισα στην ελευθεριακή Αριστερά, και δεν άφησα αγύριστη καμιά κατάληψη των Εξαρχείων, πάλι κάτι μπάζα γαμούσα. Ελάχιστες ήταν πραγματικά αξιογάμητες...

Αλλά και στα οικονομικά μου δεν τα πήγα καλύτερα. Πέρασαν πολλά λεφτά απ’ τα χέρια μου. Αλλά όπως γρήγορα ήρθαν τόσο γρήγορα και εξαφανίστηκαν. Γιατί υποσυνείδητα η Αριστερά και ο Χριστιανισμός είχαν μέσα μου ταυτίσει το χρήμα με κάτι το σατανικό. Άρα έπρεπε να το πετάξω όσο πιο γρήγορα γίνεται από πάνω μου για να γλιτώσω!

Όταν σου έχουν γανώσει τον εγκέφαλο πως το χρήμα είναι η ρίζα όλων των κακών, πως αν βγάλεις πολλά είσαι άπληστος και γερο-Λαδάς, πως αν εσύ επιλέξεις το δρόμο του πλούτου θα εγκαταλειφθείς απ’ τις παλιές παρέες και φιλίες... Ε, δεν θέλει και πολύ να καταντήσεις κλοσάρ!

Τα τελευταία χρόνια έκανα μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Γύρισα οριστικά τις πλάτες μου σε όλον αυτόν τον κομπλεξικό και υστερικό βούρκο. Πίστεψα στον εαυτό μου. Πείστηκα πως αξίζω μια πολύ καλύτερη τύχη και ζωή. Πως τα θεόμουνα δεν είναι αποκλεστικά για τους γόνους των εφοπλιστών. Και πως το χρήμα υπάρχει για όλους και ρέει αύθονο όταν του δείξεις ανιδιοτελή αγάπη κι όχι κτητικότητα. 

Άρχισα σιγά-σιγά, κι ας είμαι πενήντα φεύγα, να ρίχνω αξιολάτρευτα γυναικάκια. Και να ξαναμαζεύω χρήμα, αλλά χωρίς να μου γίνεται έμμονη ιδέα.

Περισσότερο ξοδεύω όχι για τη δική μου ευχαρίστηση αλλά είτε για να βοηθήσω τους άλλους είτε για να κινείται το εμπόριο και ν’ ανασαίνει ο κοσμάκης. 

Σήμερα αγόρασα χειμωνιάτικα ρούχα και πατούμενα. Όταν έβγαλα τα λεφτάκια απ’ την τσέπη μου τα ευχαρίστησα που μου είχαν κάνει ως τότε παρέα, τα ευλόγησα, τους ευχήθηκα καλό δρόμο κι εκείνα μου υποσχέθηκαν πως θα επιστρέψουν πάλι σε μένα φέρνοντας μαζί τους κι όλο τους το σόι ...

Τελικά το να γαμήσεις και να πλουτίσεις θέλει τρόπο κι όχι κόπο!