Οι ζωές όλων μας έχουν κάποια κομβικά σημεία. Κάποιες "στροφές" που τις παίρνουμε με σπασμένα φρένα, παίζουμε το κεφάλι μας κορώνα-γράμματα, κι αν την σκαπουλάρουμε βγαίνουμε άλλοι άνθρωποι.
Σ' ένα από αυτά τα ορόσημα της ζωή μου κατάφερα και συνειδητοποίησα ορισμένα πράγματα. Κάποτε ήμουν περιτριγυρισμένος από παρέες, σχέσεις, θαυμαστές. Γλεντούσα, είχα επαγγελματικές επιτυχίες, κυκλοφορούσα με γεμάτες τσέπες και φουλαρισμένους τραπεζικούς λογαριασμούς.
Είχα πείσει τον εαυτό μου και τους πάντες γύρω μου πως είμαι ευτυχής. Και λογικό ήταν να είμαι, αφού πληρούσα σχεδόν όλα τα κριτήρια της ευτυχίας.
Ώσπου κάτι συνέβη, δεν έχει σημασία τι, και κάτι έκανε τσαφ στο μυαλουδάκι μου.
Συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν και τόσο χαρούμενος όσο έδειχνα. Κι ας γέλαγα τρανταχτά. Ο σούπερ-μαν που πίστευα πως ήμουν κατάλαβα πως ήταν απλά ένα κατασκεύασμα. Ένα άδειο πουκάμισο. Ήμουν αιχμάλωτος της ίδιας μου της εικόνας που εγώ είχα κατασκευάσει.
Οι γύρω μου θαύμαζαν μια ψεύτικη ταυτότητα. Ένα απλό προσωπείο. Το οποίο έπρεπε συνεχώς να υπηρετώ και να καλλιεργώ για να συνεχίσω να είμαι ο περιζήτητος, ο ουάου, ο "πρώτος".
Αλλά κάπως έτσι είχα χάσει τον εαυτό μου. Δεν ένιωθα πλήρης. Ήμουν ένας ξένος στο ίδιο μου το σώμα. Καταπίεζα τα συναισθήματά μου.
Δεν έπρεπε να κλαίω, να δείχνω ανασφαλής και φοβισμένος, να θυμώνω, να χάνω την ψυχραιμία μου. Γενικά δεν έπρεπε να είμαι τίποτα που να θυμίζει έναν φυσιολογικό ένθρωπο. Και κάπως έτσι κόντεψα να τρελαθώ...
Ευτυχώς πήρα ανάποδες κι έστριψα το τιμόνι αλλιώς. Σταμάτησα να παριστάνω τον "καθώς πρέπει". Τον άνθρωπο που έχει τα πάντα σε απόλυτο έλεγχο. Άρχισα να γίνομαι αυτό που πραγματικά είμαι. Ένα χειμαδιό! Στον μπούτζον μου όλα, που έλεγε κι ο Καραϊσκάκης.
Δεν ήθελα πλέον τις τιμές τους, ούτε την εκτίμησή τους. Καλύτερα να γιορτάζω και να μου στέλνουν ευχές τρία άτομα που πραγματικά με αγαπούν, παρά να γίνεται ένα "λαϊκό προσκύνημα" ιδιοτελών και ζηλόφθονων ανθρωπαρίων...
Έτσι όπως έγινα, κυριολεκτικά χαίρομαι τον εαυτό μου. Τον αγάπησα και με αγάπησε. Περνάμε μέρες ολόκληρες μόνοι μας. Χωρίς να σηκώνουμε τηλέφωνα. Χωρίς να λέμε κουβέντα σε άλλους.
Ο εαυτός μου είναι ο πιστότερος φίλος μου. Αυτός πλέον δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ. Κι ούτε κι εγώ θα τον ξαναπροδώσω...
51 σχόλια:
"θαύμαζαν μια ψεύτικη ταυτότητα"...
αυτό μου θυμίζει λίγο μια φωτογραφία που είχα βγάλει με πουκάμισο και γραβατούλα και πληθώρα τα Likes
αισθανόμουν πως ανέβηκα στα μάτια τους
και ταυτόχρονα αναρωτιόμουν γιατί!!
όσο, όμως, οριμάζουμε δεν μας ενδιαφέρει
η γνώμη των άλλων, ούτε πόσα σχόλια ή λάικ θα
μαζέψουμε ούτε παλεύουμε να εντυπωσιάσουμε κανέναν.
Γινόμαστε ο εαυτός μας, ηρεμούμε και
περνάμε σε ανώτερη πίστα
"κι έστριψα το τιμόνι" πόσο όμορφο αυτό που είπες..είναι ωραίο να γίνεσαι ο εαυτός σου...ξέρεις κάτι? πάντα τα λόγια είναι αυτά που αγγίζουν τις καρδιές, όποια εικόνα κι αν είναι μπροστά μας τα λόγια διαπερνούν...
και τελικά αυτή την εικόνα που έχουμε κατασκευάσει πρέπει κάποια στιγμή να την πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων...αυτό
Εσύ τουλάχιστον κατάφερες να φτάσεις σε μια κορυφαία κατάσταση της ζωής σου έστω και την έκρινες ψεύτικη καποια στιγμη,αλιμονο σε εκείνους που ούτε καν μια υποψία αυτού του ψεύτικου κατάφεραν να έχουν και το αληθινό που υπάρχει στη ζωή τους είναι τόσο λίγο που το φθόνο απο μέρους τους εις βάρος σου,δεν μπορείς να τον αποφύγεις,that's for sure.
( ω, ρε φίλε άντε τώρα να καταφέρω να μην μπω στο τριπάκι να να μη διατυπώσω τα ανωτέρω νοήματα δικά σου και δικά μου σε ζεϊμπέκικο, θα προσπαθήσω προσώρας να τιθασεύσω τον αρνητισμό που μάζεψα ανεβάζοντας σε βίντεο την "χειραψία με τον Πάνο")
Mi, γενικά, πρέπει να ξεσαβουριάζουμε τις ζωές μας
σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Να απαλλασσόμαστε από άχρηστα αντικείμενα, στερεότυπα
που μας κρατάνε πίσω, άρρωστες προκαταλήψεις αλλά και
από τοξικούς ανθρώπους που μας ρουφάν την ενέργεια
και τον χρόνο μας...
Δημήτριε, εσύ εκφράσου δια της... ζεϊμπεϊκοποιίας!
Μόλις ετοιμάσεις το βίδεο στείλε αμέσως λινκ
Με ρέγουλα ,όλα με τη σειρά τους συν τοις άλλοις έχει προτεραιότητα το "και του λιμανιού και του σαλονιού "aka ο Μοχθομανής
πάντα με ρέγουλα
Ψονθομφανήχ.....δεν θα σχολιάζω για λίγο καιρό, γιατί κάτι έτυχε και θα είμαι εκτός ιντερνέτ
θα σε διαβάσω όταν ξαναμπώ, δεν ξέρω πότε...ευχαριστώ για όλα!!!!
αναμένουμε την επιστροφή σου
εντός ιντερνετ θα είμαι δηλαδή λογικά, αλλά έχω ανάγκη του "λίγου", πως να το πω...?...λίγο να ακούσω τον εαυτό μου, να με οργανώσω, να συμφιλιωθώ με μένα..και νομίζω οτι ....τίποτα.......θα σε διαβάζω, εδω γύρω θα είμαι, αλλά νομίζω δεν θα αφήνω σχόλια...και θα σου αφήσω και ενα φιλί, έτσι για το τελευταίο σχόλιο μου..μην φωνάξεις, δέξου το :))
~φιλί~~~
δηλαδή δεν θα σε βλέπουμε αλλά θα αισθανόμαστε
την παρουσία σου απ' το άρωμα του κορμιού σου
και απ' τα πεταχτά φιλιά που δεν θα ξέρουμε
από πού μας ήρθαν!
axax κάπως έτσι...επ μη με κάνεις να σχολάζω
ε δεν μοίρασα και δεξιά αριστερά φιλιά, ενα άφησα σε εσένα
σχολάζω=σχολιάζψ
σχολιάζω αχαχ
δηλαδή ο Δημήτριος δεν αξίζει ένα καυτό φιλάκι?
δηλαδή του το χαρίζεις το φιλάκι που σου άφησα? δεν το θέλεις? :)) να ξέρω άμα είναι...
Μιλώντας για αυτές απώλειες κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Ιθαν Χοκ, ανέφερε προβληματισμένος.
«Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και η κατάθλιψη είναι τρομεροί αντίπαλοι σε όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι το να πάρεις αυτό που θέλεις θα σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά η αίσθηση του σκοπού και της αγάπης δεν προέρχεται από εξωτερικούς παράγοντες», είπε. «Και δεν μπορείς εύκολα να γλιτώσεις από αυτή την κουλτούρα που πανηγυρίζει συνέχεια για πράγματα που συνήθως δεν είναι αυτό που φαίνονται», πρόσθεσε.
https://www.iefimerida.gr/zoi/ithan-hok-mathima-apo-thanayto-riber-finix
Mi, φιλιά δεν χαρίζω, αλλά κι από σένα δεν θέλω
τσιγγουνιές!
Ο Δημήτριος κι ο Ανώνυμος αξίζουν ένα γλωσσόφιλο!
Ο Γιάννης ένα γλυφοκώλι...
Σεμνά..
γιατί έχουμε έρθει ποιο κοντά με τον Γιάννη λόγο περισσότερων σχολιων, γι' αυτό και το παραπάνω? αχαχ Γιάννη είναι στα επιτρεπτά του πλαίσια ομιλίας, δεν δίνουμε σημασία, τον διαβάζουμε απο παλιά και ξέρουμε τον τρόπο που μιλάει :))
μάλλον μη μου απαντήσεις..έκανες μια τόσο ωραία δημοσίευση και την κάναμε κώλος απο κάτω, εγώ δηλαδή με το φιλί που άφησα...
έχει πολύ ωραία σημεία η δημοσίευση..είναι αυτό που λες, κατασκευάζουμε σε κάποιες φάσεις της ζωής μας κάποια εικόνα και την ακολουθούμε...ναι, υπάρχουν στιγμές που η ευτυχία που "διατυμπανίζουμε" δεν είναι καν ευτυχία...ωραία δημοσίευση
είπαμε να είμαστε ο εαυτός μας και να μην αυτολογοκρινόμαστε!
Άλλωστε το μπλόγκινγκ είναι για ψυχοθεραπεία.
Να λέμε ότι έχουμε μέσα μας...
Αγαπητή μου, εγώ για σένα το λέω περισσότερο· εγώ δεν έχω θέματα μ' αυτά!
μην ανησυχείς γι' αυτή, είναι του σχοινιού
και του παλουκιού.
Από έξω φοράει καλογερικό ρασάκι κι από μέσα
κόκκινες ζαρτιέρες
Γιάννη έχω θέματα όταν δεν γνωρίζω τον άλλο και ακούω τέτοια ή όταν γνωρίζω τον άλλο και ξαφνικά βλέπω εναν άλλο άνθρωπο κι όλο αυτό στην ζούλα αλλά μπροστά στους άλλους κύριος..κάπως έτσι..τον Ψονθομφανήχ τον διαβάζω πολλά χρόνια, οπότε είναι σαν να τον ξέρω...έχει πολλά σημεία πάντα μέσα σε αυτά που λέει που με αγγίζουν βαθιά, με προβληματίζουν, με εξελίσσουν πολλές φορές και μου αρέσει ο τρόπος που λέει τα πράγματα...είναι εύστροφος και πολλά άλλα, ακόμα και σε μια γραμμή στα σχόλια...θεωρώ οτι δεν έχω διαβάσει καλύτερη πένα, έτσι δεν το λένε αυτό? έχει κοφτερό μυαλό και το σημαντικότερο? μπορεί να σου αλλάξει όλη την κοσμοθεωρία ακόμα και με μια "δημοσίευση"!!! Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερή που μέσα απο τον blogger έχουμε την ευκαιρία να διαβάζουμε τα καλύτερα συγγραφικά ταλέντα και τα καλύτερα κείμενα που μας προσφέρονται απλόχερα και δωρεάν..τα καλύτερα βιβλία... και πολλές φορές πριν την έκδοσή τους ή χωρίς να γίνει καν έκδοση...γενικά αναφερόμενη τώρα σε πολλά blog αξιόλογα που έχω πετύχει εδώ στον χώρο των ιστολογίων...
ε μερικές φορές με κάνει να ντρέπομαι, με αυτά που λέει..άλλες φορές απαντώ άλλες όχι..εξαφανίζομαι, το ξεπερνάω και επανέρχομαι :))
τώρα μεταφράζω έν ποιηματάκι για να το
δημοσιεύσω αύριο...
Αλίμονο τέτοιου είδους blogs μας προσφέρουν πολλά!
Κυρίως, διότι γνωρίζουμε ανθρώπους που σε άλλες περιστάσεις μπορεί και να μην συναντιόμαστε ποτέ! Ή που μπορεί να ζούσαν στη "διπλανή πόρτα" και να μην τους παίρναμε χαμπάρι...
ναι έτσι..είμαστε τυχεροί με τα blogs
δεν πρέπει να χάνουμε καμία ευκαιρία
επικοινωνίας και γνωριμίας<
απο που ξεκινάμε κάθε φορά την συζήτηση εδώ και που καταλήγουμε είναι άλλο πράγμα αχαχ νιώθω οτι, ότι και να μας απασχολεί ερχόμαστε και το γράφουμε εδώ..οτι και να λέει απο πάνω, εμείς γράφουμε τα δικά μας :)) Ψονθομφανήχ αυτό ήταν ερώτηση προς εμάς ή διαπίστωση???
δεν πρέπει να χάνουμε, αλλά και πρέπει...απάντηση σε στυλ Πυθίας :))
κοίτα, με τα blogs που λέμε...αν δεν υπήρχαν τα blogs πως θα γνωρίζαμε τόσο αξιόλογους bloggers μέσω της γραφής τους? στις έξω συναναστροφές οι περισσότεροι δεν λέμε στον διπλανό μας -υποθέτω- οτι "είμαι blogger" ή "έχω blog" κτλ γιατί πολλοί το βλέπουν περίεργο..οπότε καλά λέει ο Γιάννης οτι τα blogs είναι τρόπος επικοινωνίας και γνωριμίας ανθρώπων..δεν λέμε δηλαδή καθώς συστηνόμαστε "γεια τι κάνεις? ξέρεις έχω ενα blog και γράφω"
δεν κάνω πλάκα, στη χρυσή εποχή των μπλόγκς, μιλάμε τώρα
για 2007-8, υπήρχαν πολλοί που δήλωναν στα βιογραφικά τους
και "μπλόγκερς"!
Αλλά το φέις ήταν η ταφόπλακα των μπλογκς,,,
ναι, οι οποίοι το εξέλιξαν προς περιοδικά εφημερίδες κτλ ξέρω...επαγγελματικά δηλαδή...και άλλοι κράτησαν ενα low profile μη επαγγελματικό προς εκτόνωση απλά, να γράφουν, οπότε σε αυτή την φάση δεν ξέρω κατα πόσο θέλει κάποιος να το δηλώνει ή να τον διαβάζουν πχ όλοι οι "φίλοι" του facebook ή της καθημερινότητας..στην μη επαγγελματική κατάσταση εννοούσα πολλοί δεν λένε..το facebook είναι μια μεγαλύτερη μορφή επικοινωνίας, γιατί δεν μένεις απλά στα σχόλια, επικοινωνείς άμεσα...ανάλογα βέβαια πως το χρησιμοποιεί ο καθένας και για ποιο λόγο
δεν νομίζω οτι ήταβ η ταφόπλακα των blogs το facebook, απλά ο κόσμος αναζήτησε λίγο μεγαλύτερη επικοινωνία και όσοι ήταν bloggers επέστρεψαν για λόγους προσωπικής έκφρασης..
Εγώ το 2007-08 ήμουν στον κόσμο μου....
Θυμάστε τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007 και τη
"διαμαρτυρία" των μπλόγκερς στο Σύνταγμα που οργάνωσαν
συγκέντρωση ντυμένοι στα μαύρα?
Είχαν μαζευτεί σχεδόν 2.000 άτομα.
Θέλω να πω πως τότε υπήρχε ακόμα και "κίνημα των μπλόγκερς"!
Αλλά τα μπλογκς είχαν ένα μεγάλο "πρόβλημα". Κατ' αρχήν
έπρεπε να γράψεις ένα κείμενο με περισσότερες από 5 λέξεις.
Και, αφετέρου, έπρεπε να διαβάσεις κάποια κείμενα άλλων
και να τα σχολιάσεις. Αυτό ήταν δυσβάσταχτο για πολλούς.
Ενώ στο φέις μοιράζουν αβέρτα δεξιά και αριστερά λάικ
χωρίς πολλές φορές να δουν καν τι ανεβάζει ο άλλος...
https://www.iefimerida.gr/stories/paylos-sidiropoylos-nea-genia-tima-prigkipa-rok
Πάρτε βρε ρωμιοί τω πνεύματι!
Miα υπερεκτιμημένη φούσκα ήταν κι αυτός...
Πολλά ζητάς, ρίξε λίγο τις απαιτήσεις σου, στη ρωμιοσύνη ζεις.
Άντε, άντε.
κι εγώ Γιάννη το 2007-2008 ήμουν επίσης στον κόσμο μου, δεν είχα blog
Δημοσίευση σχολίου