Κυρά-δασκάλα δεν μου ’πες για τη "γλύκα" του μηδισμού, ούτε και την αλήθεια για την εξορία του δίκαιου Αριστείδη! (Β’)

Κυρά-δασκάλα, μ' όλο το σεβασμό, είναι πολλά ακόμη που δεν μου 'πες για την ιστορία μας.

Όπως, π.χ., πως στη δεύτερη εκστρατεία τους κατά της Ελλάδας οι Πέρσες είχαν μαζί τους ως συμβουλάτορα τον Ιππία, τον γιο του παλιού τυράννου της Αθήνας, που 'θελε με τα περσικά όπλα να ξαναπάρει την εξουσία στην πόλη μας.

Και δεν μου 'πες πως δεν ήταν μόνο ο Ιππίας που μήδισε. Αλλά κι άλλοι σπουδαίοι Έλληνες, που έπεφταν σε δυσμένεια ή εξορίζονταν απ' τις πόλεις τους, κατέφευγαν στους Πέρσες σατράπες δίνοντας πληροφορίες και προσφέροντας υπηρεσίες εις βάρος της πατρίδας τους.

Ποιον να πρωτοθυμηθώ: Αλκιβιάδη, Θεμιστοκλή, Παυσανία...

Κι αυτό το νταραβέρι με την Περσία κράτησε κοντά στα 1000 χρόνια.

Οι τελευταίοι Έλληνες που κατέφυγαν στους Πέρσες ήταν οι καθηγητές της Πλατωνικής Ακαδημίας των Αθηνών όταν την έκλεισε ο χριστιανός αυτοκράτορας Ιουστινιανός το 529 μ.Χ.

Θυμάμαι ακόμα κυρά-δασκάλα να μας λες κι εκείνη τη συγκινητική ιστορία με την εξορία του "δίκαιου Αριστείδη".

Τα σχολικά μας βιβλία έγραφαν ψέματα πως η Αθηναϊκή Δημοκρατία εξοστράκιζε κάθε ικανό πολίτη που ξεχώριζε (μεταξύ αυτών και τον Αριστείδη) γιατί, δήθεν, φοβόταν μην εξελιχθεί σε τύραννος.

Αυτές ήταν μαλακίτσες του φασίστα και ολιγαρχικού Πλάτωνα δασκαλίτσα μου.

Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική.

Ο θεσμός του (εξ)οστρακισμού καθιερώθηκε με τη μεταρρύθμιση του Κλεισθένη το 507 π.Χ.

Αλλά στην πράξη εφαρμόστηκε κυρίως τη δεκαετία 490-480 π.Χ..

Δηλαδή μετά τη δεύτερη εκστρατεία των Περσών και τη νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα.

Τότε οι Αθηναίοι συνειδητοποίησαν δυο πραγματάκια:

α) Πως οι Πέρσες τούς είχαν στοχοποιήσει και θα ξαναπροσπαθούσαν να καταστρέψουν την πόλη τους όπως έκαναν την Ερέτρια το 480 π.Χ.

β) Δεν μπορούσαν να βασιστούν στη βοήθεια των Σπαρτιατών και των άλλων Ελλήνων, οπότε έπρεπε να καταστούν ικανοί ν’ αντιμετωπίσουν μόνοι τους την επίθεση.

Το σχέδιο προετοιμασίας προέβλεπε τα εξής:

α) Παραδειγματική τιμωρία των ελληνικών πόλεων που μήδισαν ώστε να μην το ξανακάνουν.

β) Εξουδετέρωση της "πέμπτης φάλαγγας", δηλαδή των ολιγαρχικών Αθηναίων και των οπαδών του Πεισίστρατου που ενδεχομένως θα υπονόμευαν την άμυνα της πόλης (όπως συνέβη στην Ερέτρια).

γ) Δημιουργία ισχυρού στόλου, μιας και μόνο στη θάλασσα θα μπορούσαν ν’ αντιμετωπίσουν μ’ επιτυχία τους Πέρσες.

Δεν αμφισβητώ πως ο Αριστείδης ήταν ενάρετος και δίκαιος.

Ως ολιγαρχικός όμως ήταν υπέρμαχος της παλιάς γεωργικής-συντηρητικής Αθήνας, και αντιδρούσε στη μετατροπή της πόλης σε ναυτική δύναμη.

Ήταν συνεπώς επικίνδυνος για την Αθήνα και ευλόγως (νομίζω) εξορίστηκε το 482 π.Χ. για το λόγο αυτό και μόνο!

Άλλωστε, τον επόμενο χρόνο, όταν ο Ξέρξης ξαναεπιτέθηκε, οι εξορισθέντες Αθηναίοι ανακλήθηκαν κι ο Αριστείδης έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση του μεγάλου πολιτικού του αντιπάλου, του Θεμιστοκλή, που είχε πρωτοστατήσει στον εξοστρακισμό του...