Ο Αγγλικανός μπαλαδόρος, ο Χατζηπαναγής κι ο "τραμπούκος του Βαρδάρη"...

Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα της Σαλονίκης δημιουργήθηκε το 1890 κι ονομαζόταν "Ουνιόν Σπορτίβ".

Οι περισσότεροι παίχτες της ήταν ξένοι που δούλευαν στην πόλη: Άγγλοι, Γάλλοι, Βέλγοι και λίγοι Ρωμιοί κι Οβραίοι.

Ο μπαλαδόρος της ομάδας ήταν ο Τετ, ο ιερέας της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Σαλονίκης. Σε κάθε αγώνα ο πάπαρδος οργίαζε στις ντρίπλες και στα τάκλιν!

Το πρώτο σωματείο με Ρωμιούς παίχτες ήταν ο "Όμιλος Φιλόμουσων", που μετονομάστηκε αργότερα σε "Ηρακλής". 

Οι "Φιλόμουσοι" ήταν τότε φαινομενικά μόνο Αθλητικό Σωματείο. Πραγματικός του σκοπός ήταν η υποστήριξη του λεγόμενου "Μακεδονικού Αγώνα"...

Δικαιολογημένα, λοιπόν, υπερηφανεύονται οι σημερινοί "Ηρακληδείς" για την αρχαιότητα και την ιστορικότητα της ομάδας τους.

Αλλά δεν γλίτωσαν και τη ρετσινιά της παλαιότητας: το παρατσούκλι τους είναι "γεροντοκόρες", "κωλόγριες" ή σκέτο "γριές"!

Στα παλιά χρόνια, που η χυδαιότητα δεν είχε ακόμα κατακλύσει τα γήπεδα, το βασικό σύνθημα των αντιπάλων τους ήταν "Γριές-καημένες-καταραμένες"!

Στον Ηρακλή έπαιξε κι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε ποτέ στα ελληνικά γήπεδα: ο Βασίλης Χατζηπαναγής απ' τη Τασκένδη, ο επονομαζόμενος και "Ρώσος".

Όταν πέρασαν τα χρόνια κι ο Χατζηπαναγής έκοψε τη μπάλα, μια παρέα Σαλονικιών πήγε στο γερο-πατέρα του και τον παρακαλούσε να πηδήξει μια 19χρονη γκομενάρα μπας και γεννηθεί ο "νέος Χατζηπαναγής"!

Πολύ παλιότερα έπαιζε κι ένας άλλος "Ρώσος" στη Σαλονίκη, στον Άρη αν δεν κάνω λάθος.

Ήταν ο Βάμβας, και σίγουρα μιλάμε για μεγάλο αλάνι!

Πριν αρχίσει ο αγώνας έλεγε στους αντίπαλους επιθετικούς: "όποιος περάσει τη γραμμή της περιοχής τον σάπισα στο ξύλο, κι όποιος μου βάλει γκολ ... πάει, τον σκότωσα"!

Και πράγματι το έκανε!

Το ίδιο κι όλας βράδυ τον περίμενε σε κάποιο στενοσόκακο και τον ξυλοφόρτωνε αγρίως!

Όλα τα καμπαρέ κι οι πόρνες του Βαρδάρη τον έτρεμαν...