Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Όνειρα θερινής νυχτός (Α’) - Πριν 22 χρόνια ήμουν Ερμής του Πραξιτέλους!

Η Αθήνα δεν ήταν πάντα όπως τη βλέπετε τώρα. Δηλαδή χυδαία και κυνική. Τη δεκαετία του ’80 ήταν μια πόλη πολύ ερωτική. 
Μιλάω για την εποχή που οι Ελληνίδες το έπαιζαν ακόμα μιξοπαρθένες κι εμείς περιμέναμε πότε θα καλοκαιριάσει να μπαλαμουτιαστούμε με καμιά τουριστριούλα. 
Εκείνα τα χρόνια στην Πλάκα, στου Φιλοπάππου και στο Θησείο το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν πού θα στρώσεις να κοιμηθείς κι όχι με ποιον ή ποια θα κοιμηθείς...
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την Καναδέζα με τη χίπικη φουστίτσα, το κατσαρωτό μαλλί και τη βυσσινή ρώγα. Φοβόταν τους φύλακες των μουσείων (δεν κατάλαβα για ποιο λόγο), τους τάφους του Κεραμεικού και τις νυχτερίδες. 
Είχε έρθει στην Ελλάδα με μια φίλη της. Όσο ήταν παρέα δεν κοίταζαν άντρα. Η καθεμιά ήταν η "ζώνη αγνότητος" της άλλης!
Αλλά όταν για κάποιο λόγο τσακώθηκαν, η "δικιά μου" ξεσάλωσε.
Την είδα ξαφνικά μπροστά μου, στον Άι Δημήτρη τον Λομπαρδιάρη. Με τα ανάγλυφα μπουτάκια της κι ένα τεράστιο σακίδιο στην πλάτη της που πάλευε να το ξεφορτωθεί. Βγάζει πρώτα τον αριστερό ιμάντα και τσουπ (!) ξεπετάγεται σύσσωμο απ’ το μπλουζάκι της το δεξιό βυζί της!
Η φρέσκια σάρκα με ξετρέλανε. Και το φαρδύ, υγρό της χαμόγελο που υποσχόταν ποιος ξέρει τι γλύκες...
Τότε ήταν που επιβεβαίωσα πως αυτές οι ξένες δεν φορούσαν τίποτα από κάτω. Κι από τότε καθιέρωσα κι εγώ να φοράω κατευθείαν το παντελόνι, χωρίς σλιπάκια κι αηδίες...
Ανέλαβα, ως ντόπιος και γνώστης (υποτίθεται), να την ξεναγήσω στις αρχαιότητες. Η πιτσιρίκα ήταν ολιγαρκής. Της αρκούσε ένα "το μέρος τούτο είναι κατοικημένο απ’ τους αρχαιότατους χρόνους" και "εδώ φαίνονται ακόμα τα ίχνη αρχαίων κτισμάτων".
Δεν ξέρω πώς μου ’ρθε, αλλά στην Ακρόπολη μερακλώθηκα και θέλησα να της περιγράψω το "Κυλώνειο άγος". Τη στιγμή που της έδειχνα το σημείο που σφαγιάστηκαν οι οπαδοί του Κύλωνα, εκείνη κόλλησε πάνω μου ξαφνικά και με απίστευτο πάθος με ικέτευε να τη "σφάξω"!
Ευτυχώς είχα κάτι ψιλοοικονομίες κι η συνέχεια παίχτηκε σ’ ένα ξενοδοχείο απέναντι απ’ του Μακρυγιάννη.
Εκείνη, αφού τσιτσιδώθηκε στο πιτς φιτίλι, πήγε νυχοπατώντας στην τουαλέτα. Γύρισε σε λίγα λεπτά χωρίς ν’ ακουστεί καζανάκι. Μάλλον έβαλε μέσα της το διάφραγμα.
Το πρωί σαν ξύπνησε κοιτούσε το ταβάνι σα χαμένη. Το βλέμμα της αναζητούσε κάποιες πληροφορίες για να μπορέσει το μυαλουδάκι της να τις επεξεργαστεί και να καταλάβει πού, σε ποιο σημείο της γης και του κόσμου την πήρε ο πιο γλυκός ύπνος της ζωής της...

5 σχόλια:

Άθη είπε...

Εε...εμ...καλημέρες...οι...τουρίστριες καλό μου..ΔΕΝ έχουν,τα..ταμπού που έχουν οι ελληνίδες ή που ε ί-χαν κάποτε οι ελληνίδες επειδή τώρα..πλέον και α υτές...άστο...ε,εμ..ντάξει α υτές τις έχουνε μεγαλώσει αλλιώς...κλπ,κλπ...με άλλη παιδεία και μπλα,μπλά..αλλά και α υτό το 'πηγαίνω και...'αυτόνομαι'έτσι στη ψύχρα με όποιον βρω μπροστά μου'..χωρίς να τον ξέρω χωρίς να τον έχω γνωρίσει και τόσο καλά'...ε,ντάξει δ εν τρώγεται.. εγώ δεν θα'κανα πο-τέ κάτι τέτοιο...οι τουριστριούλες μπορεί να είναι όπως λες αλλά δε ν ξέρεις και τι αρρώστειες μπορεί να κουβαλούν επάνω τους από σύφηλη,AIDS,Έμπολα...και δ εν ξέρω κι εγώ τί άλλο...τέσπα..ε,αναρωτιέμαι π ως δ εν κατέληξες στο αιματολογικό για εξετάσεις......ε,..αυτά..και καλημέρες....

Ψονθομφανήχ είπε...

έχω πάθει ανοσία Αθούλα!

Μόνο για τον έμπολα δεν έχω αναπτύξει ακόμα αντισώματά, αλλά ανέλαβαν κάτι νιγηριανές να ενισχύσουν περαιτέρω το ανοσοποιητικό μου...

Ανώνυμος είπε...

http://www.imdb.com/title/tt1976000/
I.B.

Ψονθομφανήχ είπε...

Ααα ωραίο!

Ανώνυμος είπε...

Μικρό αριστούργημα κατά τη γνώμη μου και με απόλυτο σεβασμό στο νεοελληνικό ταπεραμέντο και στην ελληνική αστυνομία...
Διά χειρός ιρανού σκηνοθέτη!
I.B.