Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Λίγες μέρες στους γυφτομαχαλάδες της Αττικής...

Λίγα μόλις μέτρα απ’ τις γραμμές του Προαστιακού κι η μυρωδιά απ’ τα καλώδια που καίγονται σου γυρίζει τ’ άντερα.
Πολλές οι παράγκες, λίγα τα κανονικά σπίτια, κι απ’ αυτά ελάχιστα έχουν νερό και φως. Οι κάτοικοι κλέβουν ρεύμα απ’ τις κολόνες της ΔΕΗ και σπάνε τις σωλήνες της ΕΥΔΑΠ για να πάρουν νερό.
Πιτσιρικάδες οδηγούν παπάκια και προέφηβοι σπινιάρουν στους χωματόδρομους με αγροτικά και τρίκυκλα.
Λίγο πιο πέρα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Σε ετοιμόρροπες παράγκες ζουν καμιά πενηνταριά οικογένειες "αλβανόγυφτων". Παιδάκια παίζουν ξυπόλυτα στις λάσπες, οι γάτες φοβούνται τους αρουραίους κι ο αέρας σκορπάει σακούλες και οτιδήποτε άλλο κουβαλούν απ’ τη χωματερή, περίπου δυο χιλιόμετρα μακρύτερα...
Το βράδυ σε ξυπνούν πυκνοί πυροβολισμοί. Εννοείται πως δεν ανοίγεις παράθυρα να δεις τι συμβαίνει. 
Κάποιοι τσιγγάνοι έρχονται στην περιοχή μόνο για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους με την πρέζα και μετά γυρίζουν στις βίλες τους στα βόρεια προάστια.
Στο συνοικισμό υπάρχουν κάποιοι ματσωμένοι απ’ το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία ζει στη μαύρη φτώχεια. 
Κάποια λίγα εργοστάσια που λειτουργούν στην περιοχή δεν προσλαμβάνουν ποτέ τσιγγάνους. Οι περισσότεροι εργοστασιάρχες υψώνουν τεράστια τείχη με συρματοπλέγματα και προτιμούν τους Πακιστανούς που τις νύχτες κοιμούνται μέσα στο εργοστάσιο για να έχουν κατάλυμα αλλά και να φυλάνε τον χώρο.
Η κοντινή χωματερή ήταν πάντα το "χρυσωρυχείο" των τσιγγάνων. Ανοίγει ανεπισήμα δυο-τρεις ώρες τα μεσημέρια και τρέχουν να μαζέψουν κατσαρόλες, στρώματα, ό,τι βρουν. Έχουν σκοτωθεί αρκετοί στην προσπάθεια να φτάσουν πρώτοι μόλις αδειάζουν τ’ απορριμματοφόρα.
Παλιά στη χωματερή έκαναν κουμάντο Έλληνες Ρομά. Τώρα το πάνω χέρι το πήραν οι Αλβανόγυφτοι κι οι Πακιστανοί. Κι οι Έλληνες τσιγγάνοι τριγυρίζουν στην Αθήνα κάνοντας τον παλιατζή και τον ρακοσυλλέκτη...
Ο κολλητός μου γνωρίζει πολλά βουλκανιζατέρ, μαζεύει όλη μέρα καμιά πενηνταριά παλιά λάστιχα και τα καίει για να βγάλει το σύρμα, δηλαδή τον χαλκό. Αυτό σημαίνει ένα μεροκάματο 15 ευρώ αλλά με όλον τον καρκίνο στα πνευμόνια τα δικά του και της οικογένειάς του...
Η αστική συγκοινωνία έχει μήνες να περάσει απ’ την περιοχή. Και το σκουπιδιάρικο του δήμου περνάει μόνο κάθε Δευτέρα. Απ’ την "αλβανική" μεριά δεν περνάει ποτέ. Εκεί άλλωστε δεν υπάρχουν κάδοι. Μόνο σκουπίδια πεταμένα δω κι εκεί, πολλές φορές στοιβαγμένα σε μεγάλους λόφους...
Σε μια τόσο εξαθλιωμένη κοινωνία δεν υπάρχουν ηθικές αναστολές. Οι κλοπές είναι ο κανόνας. Αν αφήσεις μπουγάδα χωρίς επίβλεψη ή τα παπούτσια σου στην εξώπορτα, δεν θα τα ξαναβρείς.
Η αστυνομία πού και πού κάνει εφόδους. Μόνο νύχτα και, φυσικά, δεν χτυπάει την πόρτα. Τη σπάνε με κλωτσιές και μπουκάρουν. Συλλαμβάνουν μικρέμπορους ναρκωτικών, έτσι, για το ξεκάρφωμα. Δίπλα, οι μεγαλέμποροι συνεχίζουν ανενόχλητοι. Λαδώνουν τους μπάτσους είτε με λεφτά είτε με πληροφορίες είτε και με τα δύο...
Στην κοινωνία των Τσιγγάνων το φλερτ απαγορεύεται. Γι’ αυτό και γίνονται πολλές "απαγωγές". Οι τσιγγανούλες είναι κουκλιά, αλλά πολύ δύσκολα θα τα "φτιάξουν" με κάποιον εκτός της φυλής τους. Το απαγορεύουν οι άγραφοι νόμοι τους.
Οι περισσότερες οικογένειες ζουν με επιδόματα, το "πολυτέκνων" ή της "κοινωνικής αλληλεγγύης". Πρέπει όμως ν’ αποδείξουν πως έχουν μόνιμη κατοικία, με ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ. Οπότε το χάνουν. 
Αλλά υπάρχει ένα παραθυράκι. Μπορούν να το πάρουν αν τα παιδιά τους είναι γραμμένα στο σχολείο. Ένα καλό κολπάκι της πολιτείας μπας και κάποια τσιγγανάκια μορφωθούν κι αρχίσει κάτι ν’ αλλάζει στην πρωτόγονη κοινωνία τους...

Δεν υπάρχουν σχόλια: