Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Λ’ - Κάποτε έρχεται η ώρα της αυτοκριτικής!

Ψόνθο: Λέγαμε τις προάλλες πως το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά δεν μπόρεσαν και ίσως δεν ήθελαν να προστατέψουν τα λαϊκά συμφέροντα. Οπότε τι μένει; Τα μπαζούκας, τα καλάσνικοφ και τα σαρανταπεντάρια;

Κούφο: Είχαμε διαμορφώσει συγκεκριμένη στρατηγική ένοπλης προπαγάνδας για τη δημιουργία ενός "ανοιχτού" πολιτικού σχήματος που θα κεφαλαιοποιούσε την αυξανόμενη επιρροή της Οργάνωσης. Και θα δημιουργούσε επαναστατική συνείδηση που θα ωθούσε σε δράση-κινητοποίηση του λαού.

Ψόνθο: Αλλά όπως αποδείχθηκε και στον τομέα αυτόν αποτύχατε παταγωδώς.

Κούφο: Η αλήθεια είναι πως οι στόχοι μας δεν ευοδώθηκαν...

Ψόνθο: Αυτοκριτική κάνατε;

Κούφο: Για μας κάθε στιγμή της παράνομης δράσης μας ήταν και στιγμή απολογισμού. Εκτός απ’ την ώρα της ενέργειας. Μετά, όταν πέφτουν οι σφυγμοί και υποχωρεί η ένταση κι η κούραση, έρχεται η ώρα του απολογισμού και της αυτοκριτικής.

Ψόνθο: Θέσατε ποτέ το ερώτημα αν "αξίζουν" τόσες θυσίες και τόσο αίμα;

Κούφο: Όλα τα ερωτήματα πέφτουν πάντα στο τραπέζι. Πολλοί σύντροφοι κουράστηκαν ή απογοητεύτηκαν και αποχώρησαν. Ποτέ δεν τους κατηγόρησα. Είναι πολύ φυσικό η συνειδητοποίηση του μακροχρόνιου του αγώνα να μετριάζουν τον ενθουσιασμό. Και να αναρωτιόμαστε "Πολεμάμε τόσα χρόνια, πόσα ακόμα;".

Ψόνθο: Και λοιπόν, που κατέληξε όλη αυτή η αυτοκριτική;

Κούφο: Είπα στην αρχή πως οι βασικοί στόχοι μας δεν επιτεύχθηκαν, αλλά δεν πρέπει και να απαξιώνουμε την όλη μας προσπάθεια. Είχαμε κερδίσει τη συμπάθεια ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης και την ανοχή ενός ακόμα μεγαλύτερου. Αλλά όλο αυτό δεν μετατράπηκε σε ενεργή πολιτική στήριξη. Οι λαϊκές δυνάμεις δεν αφυπνίστηκαν ούτε κινητοποιήθηκαν. Ακόμα και η στρατολόγηση νέων μελών μειώθηκε. 

Ψόνθο: Οπότε;

Κούφο: Μπορεί η διάρκεια του ένοπλου αγώνα μας από ιστορική σκοπιά να είναι μόνο μία στιγμή, αλλά μετά από τόσα χρόνια πάλης χωρίς απτά αποτελέσματα είναι επόμενο να σε προβληματίζουν. Μήπως η συνέχιση της ίδιας μορφής παρέμβασης καταντάει εμμονή; Οι μάζες δεν κινητοποιούνται, επαναστατικές συνθήκες δεν δημιουργούνται. Προσωπικά, όλα αυτά δεν με απογοήτευαν. Είχα πάρει πολύ στα σοβαρά την ιδέα της Επανάστασης. Και γνώριζα απ’ την παγκόσμια επαναστατική εμπειρία πως ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς. Άλλωστε δεν πετύχαμε και λίγα. Είχαμε περάσει στην κοινωνία ένα ισχυρό μήνυμα αντίστασης και ανυπακοής. Κι είχαμε συντρίψει την εικόνα της άτρωτης εξουσίας. Έπρεπε η σπίθα να κρατηθεί πάση θυσία αναμμένη μέχρι να δημιουργηθούν πιο ευνοϊκές συνθήκες...