Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Δ’) - Με τους Σλαβομακεδόνες στο Βίτσι...

Δεν μ’ αφήνετε ν’ αγιάσω κερατάδες. Εκεί που πάω να πιάσω τα πράγματα απ’ την αρχή και να σας περιγράψω τις εμπειρίες μου απ’ την γαλλική επανάσταση και τα πρώτα χρόνια μου στην Ελλάδα του Καποδίστρια, με φάγατε "να γράψω κάτι για το Μακεδονικό".

Δε λέω, το θεματάκι το κατέχω καλά και γνωρίζω σε βάθος την πολιτική του ΚΚΕ στο ζήτημα και θα σας πω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά αργότερα. Τώρα θα σας δώσω μόνο λίγες μπουκίτσες, έτσι, για να σας ανοίξω την όρεξη.

Εγώ, που λέτε, είμαι κομμουνιστής ντούρος, απ’ τους δογματικούς και μονολιθικούς. Δεν βάζω στο κρασί μου νερό. Για μένα "έθνη" και "πατρίδες" δεν υπάρχουν. Μόνη μου πατρίδα ήταν η εργατική τάξη και το κράτος που δημιούργησε, τη Σοβιετική Ένωση.

Το Κόμμα τα πρώτα χρόνια ακολούθησε σταθερή πολιτική. Υποστήριζε τη δημιουργία μιας Ένωσης Σοβιετικών Βαλκανικών Δημοκρατιών, στην οποία θα συμμετείχαν ως ανεξάρτητα κράτη η Μακεδονία και η Θράκη. 

Εννοείται πως αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι αντίπαλοι και μας έσουρναν τα εξ αμάξης. "Προδότες" μας ανέβαζαν, "ανθέλληνες" μας κατέβαζαν. Αλλά εμείς εκεί, βράχοι. Όμως απ’ το 1935 το Κόμμα κάπου άρχισε να τα μασάει και το γύρισε στα περί "ισονομίας-αυτοδιάθεσης των Μακεδόνων" και τα τοιαύτα...

Στην περίοδο της κατοχής στη Μακεδονία γινόταν τσι πουτάνας, που λένε κι οι Κρητικοί. 

Το καλοκαίρι του 1943 η πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ, η στρατιωτική του ΕΛΑΣ και ο Τίτο αποφάσισαν τη δημιουργία του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) με κύρια κέντρα την Καστοριά και τη Φλώρινα. 

Σχεδόν ταυτόχρονα ο σύντροφος Γιάννης Ιωαννίδης υπέγραφε στο Πετρίτσι της Βουλγαρίας συμφωνία με τον Δασκάλωφ του Κ.Κ.Βουλγαρίας για κοινή προσπάθεια των δύο πλευρών να αποσπασθεί η Μακεδονία από την Ελλάδα και να ενταχθεί στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (ΒΚΟ).

Η πολιτική αυτή του Κόμματος ήταν σχιζοφρενική. Γιατί απ’ τη μια οι ΣΝΟΦίτες ήθελαν τη Μακεδονία ως μέρος της Γιουγκοσλαβικής Ένωσης κι απ’ την άλλη η Μακεδονία παντρολογιόταν με την Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία! 

Ταυτόχρονα δραστηριοποιούνταν και η κομιτατζίδικη "Οχράνα", μια φασιστική οργάνωση που ονειρευόταν την προσάρτηση της Μακεδονίας σε μια εθνικιστική Βουλγαρία.

Απ’ τα τέλη του 1943, και κυρίως κατά τη διάρκεια του 1944, ο ΕΛΑΣ συγκρούστηκε με τους ΣΝΟΦίτες και ουσιαστικά τους εξουδετέρωσε. Πολλοί αναγκάστηκαν να καταφύγουν με τις οικογένειές τους στα Σκόπια και να ιδρύσουν  τον Απρίλιο του 1945 το ΝΟΦ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). 

Η δράση των ένοπλων ομάδων του ΝΟΦ στο Βίτσι και στο Καϊμακτσαλάν έφεραν το ΚΚΕ σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Το 1945 ο Ζαχαριάδης στρέφεται εναντίον του ΝΟΦ, που προπαγάνδιζε τη συνένωση του «μακεδονικού λαού» και δρούσε ανεξέλεγκτα στην ελληνική Μακεδονία. Στους λόγους του ο Ζαχαριάδης αναφερόταν τώρα πια στην ελληνικότητα της Μακεδονίας και στο απαραβίαστο των ελληνικών συνόρων. 

Η στάση αυτή του Ζαχαριάδη άλλαξε πριν περάσει χρόνος. Ο ίδιος είχε αρχίσει να σκέπτεται σοβαρά το ενδεχόμενο της ένοπλης σύγκρουσης, δηλαδή του εμφυλίου, πράγμα που θα απαιτούσε τη βοήθεια των γειτονικών χωρών και, κυρίως, της Γιουγκοσλαβίας. Έτσι, έπρεπε να εξομαλυνθούν οι σχέσεις ΚΚΕ και ΝΟΦ. Τώρα το ΝΟΦ από "φασιστική οργάνωση", όπως είχε χαρακτηρισθεί από τον Ζαχαριάδη, έγινε ξαφνικά μια "δημοκρατική οργάνωση", ένα αντίστοιχο Σλαβομακεδονικό ΕΑΜ. Μιλάμε για μεγάλη κωλοτούμπα...

Στις 14 Οκτωβρίου 1946 έγινε η συμφωνία του ΚΚΕ με τη Γιουγκοσλαβία. Σε αυτή δεν προβλεπόταν η ίδρυση ξεχωριστών σλαβομακεδονικών ενόπλων τμημάτων. Αλλά με την ίδρυση του κράτους των Σκοπίων αναθερμάνθηκε ο σλαβομακεδονικός εθνικισμός κι η αλυτρωτική προπαγάνδα έδινε και έπαιρνε από το ΝΟΦ, το οποίο δεν ελεγχόταν πλήρως από το ΚΚΕ.  

Για να γίνει κατανοητό, στους κόλπους του ΝΟΦ υπήρχαν εκτός από τις τάσεις του ΚΚΕ και η φιλογιουγκοσλαβική πτέρυγα που ελεγχόταν από τα Σκόπια. Η δε σκοπιανή φράξια προπαγάνδιζε ανοιχτά ότι λύση του μακεδονικού ζητήματος μπορεί να υπάρξει μονάχα όταν η ελληνική Μακεδονία ενωθεί με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, στο πλαίσιο της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας. Στους προγραμματικούς της στόχους ήταν, επίσης, η επαρκής εκπροσώπηση σλαβόφωνων στα διάφορα κομματικά όργανα όπως και στις στρατιωτικές διοικήσεις. 

Τα δύσκολα για το ΚΚΕ ήρθαν τον Ιούνιο του 1948 με τη ρήξη των σχέσεων Στάλιν-Τίτο. Παρά την καταδικαστική εναντίον του Τίτο απόφαση της Κομινφόρμ (που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1947  ως μέσω επιβολής των απόψεων του ΚΚΣΕ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα) της 28ης Ιουνίου 1948, το ΚΚΕ, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, απέφευγε να στραφεί με σφοδρότητα κατά της Γιουγκοσλαβίας καθώς από εκεί λάμβανε σημαντική βοήθεια. 

Παρά τη μετριοπαθή του στάση, η γιουγκοσλαβική «διεθνιστική» βοήθεια του συντρόφου Τίτο περιορίστηκε δραστικά.  Πλέον η «αδελφή» σοβιετική βοήθεια προς τον Δημοκρατικό Στρατό ερχόταν αποκλειστικά μέσω Βουλγαρίας. Μετά το πλήγμα που υπέστη το πνεύμα της «αλληλεγγύης των λαών», η φιλογιουγκοσλαβική πτέρυγα του ΝΟΦ υπονόμευε τον Δημοκρατικό Στρατό και άρχισε να οργανώνει λιποταξίες Σλαβομακεδόνων μαχητών προς τη Γιουγκοσλαβία, με τη δικαιολογία ότι το ΚΚΕ πρόδωσε τον αγώνα του «μακεδονικού λαού».  

Αλλά τι κάθομαι και σας λέω τώρα. Αυτά αν δεν τα ζήσεις δεν μπορείς να τα καταλάβεις...