Πέντε η ώρα, ξημερώματα...

Τα πράγματα που μας αποσπούν απ’ τον εαυτό μας

δεν αξίζουν μία.

Μόνο η νύχτα προσφέρει λίγη ηρεμία.

Η μέρα μου πέρασε με μερικά τηλεφωνήματα

που καλύτερα να μην είχαν γίνει.

Όταν δεν δουλεύω βαριέμαι. 

Συνήθως τραβιέμαι με τύπους βαρετούς,

έτσι για να περνάει η ώρα.

Κι ας προτιμώ να είμαι ανοιχτός στις εκπλήξεις

που δεν θα προκύψουν...

Και τι κάνουμε με, ας τους πούμε, φίλους;

Στριμωχνόμαστε γύρω από κάποιο τραπέζι

και συζητάμε για πράγματα που δεν μπορούν ν’ αλλάξουν...

Κάποιοι με προτρέπουν να πάμε θέατρο. 

Και για ποιον λόγο να πάμε;

Δεν είναι ξεκάθαρο.

Δεν νομίζω πως η τέχνη αυτή χρειάζεται πλέον.

Παρωχημένες λέξεις, μεταμφιεσμένοι άνθρωποι,

δεν μπορείς να καπνίσεις ή να κάνεις ζάπινγκ.

Κι οι σινεφίλ στραβολεμιάζουν

βλέποντας εικόνες απ’ τις ζωές των άλλων.

Ανίκανοι να γεμίσουν τη ζωή τους

με τον εαυτό τους...

Η τηλεόραση είναι η απόλυτη σαβούρα.

που δεν προσποιείται καν κάτι άλλο...

Κι η πόλη που ζω έχω την εντύπωση πως μαζεύει 

τη σκαρταδούρα όλης της χώρας

για να μην αναπαραχθεί κι άλλο...

Χθες γνώρισα μία

αλλά μου προέκυψε θεούσα.

Ζει μόνη, αυστηρή ανατροφή

κανένας φίλος, κανένα χόμπι.

Δεν αυνανίζεται, δεν συνουσιάζεται,

δεν της αρέσουν τα ανεξέλεγκτα και σωματικά πράγματα.

Το μικρό της διαμέρισμα είναι πεντακάθαρο

αλλά δεν υπάρχει κανείς επισκέπτης να το διαπιστώσει...