Αύγουστο μήνα μόνος στην Αθήνα! (2η μέρα: Ζώντας σαν άστεγος!)

Ο γκουρού μου λέει πως πρέπει ν' ανακαλύψω αυτό που θα με κάνει να ξυπνάω κάθε πρωί με ενθουσιασμό. Να βρω τον αληθινό προορισμό μου στη ζωή. Να δώσω αξία στον εαυτό μου. Αλλά όταν τον ρώτησα πώς διάολο θα γίνουν όλ' αυτά, μου απάντησε "είναι νωρίς ακόμα, θα στα αποκαλύψω αργότερα!"...

Οπότε, αποφάσισα κι εγώ ως τότε να υποκύψω στο νόμο της βαρύτητας. Ρίχνω κάτι ξεγυρισμένες ξάπλες που δεν περιγράφονται.

Τα ζεστά βράδια, που μέσα στο δωμάτιο δεν φυσάει καθόλου, βγάζω στη βεράντα ένα ράντζο και την πέφτω για νάνι κάτω απ' τον έναστρο (λέμε τώρα) ουρανό. Με ξυπνάει το πρωί ο θόρυβος του απορριμματοφόρου που περνάει κατά τις 5. Αλλά ως τότε έχω χορτάσει ύπνο. 

Συχνά σκεπάζομαι και με μια πικέ κουβερτούλα γιατί κατά τις 4 βγάζει ψυχρούλα εδώ ψηλά που βρίσκομαι...

Τις ζεστές ώρες της μέρας ξαπλάρω σε δημόσιους χώρους. Στο γρασίδι του Πάρκου Ελευθερίας, στον Εθνικό Κήπο, στα παγκάκια του Ζαππείου κάτω απ' τις βαθιές σκιές. Ακόμα και σε σπηλιές του Λυκαβηττού ή της Ακρόπολης και του Φιλοπάππου. 

Εδώ τα πράγματα είναι κάπως πιο ζόρικα. Πρέπει να μην έχεις λεφτά στις τσέπες γιατί σε ξαφρίζουν στο χαλαρό μόλις σε πάρει ο ύπνος. Γενικά, πρέπει να είσαι σε μια φάση χαμηλής έστω εγρήγορσης γιατί είσαι εκτεθειμένος σε πολλαπλούς κινδύνους. Και δεν εννοώ μόνο ανθρώπινους...