Έχω αράξει στο μπαλκόνι και απολαμβάνω θέα. Δεν είναι μόνο η τσιμεντούπολη. Είναι κι ο Λυκαβηττός, η Ακρόπολη, οι Πύργοι της πόλης και κάπου στο βάθος, σε μια γωνίτσα, φαίνεται η θάλασσα του Φαλήρου...
Στις γύρω πολυκατοικίες δεν υπάρχει ψυχή στα μπαλκόνια. Δεν είναι πως οι Αθηναίοι έχουν φύγει. Βλέπω τα φώτα αναμμένα στα δωμάτιά τους.
Κάποτε, και δεν μιλάμε πριν πολλά-πολλά χρόνια, τα καλοκαίρια οι βεράντες ήταν όλο ζωή. Η θερινή τραπεζαρία και το σαλόνι της οικογένειας. Αλλά τώρα όλα άλλαξαν. Δεν ακούς να παίζουν τάβλι, ούτε τον χαρακτηριστικό ήχο του πιρουνιού που κόβει στο πιάτο το καρπούζι. Τα παιδιά δεν παίζουν, τα κορίτσια δεν γελάνε, κι οι μεγάλοι δεν τσακώνονται για τα πολιτικά και τα ποδοσφαιρικά. Ο καθένας στο δωμάτιό του με το κλιματιστικό αναμμένο, την ατομική του τηλεόραση, το πισί, το κινητό, το τάμπλετ...
Παρατήρησα πως έχω χρόνια ν' ακούσω ζευγαράκι να κάνει έρωτα. Ακόμα και τα σκυλιά σπάνια γαβγίζουν. Έχουμε όλοι εκπαιδευτεί στη μούγκα και στη στρούγκα...
Αλλά με κάτι τέτοια αρχίζω να κάνω αρνητικές σκέψεις. Ξεκινάω απ' την κατάκριση των συνανθρώπων μου και καταλήγω στην αυτοκριτική.
Ο γκουρού μου λέει πως είναι μεγάλο λάθος ν' ασκώ σκληρή κριτική στον εαυτό μου. Αυτό με φρενάρει. Υπονομεύει κάθε προσπάθειά μου! Κι έχει απόλυτο δίκιο. Συχνά μου έρχονται σκέψεις όπως... "αν το κάνω αυτό θα φανώ γελοίος", "σε κανέναν δεν θ' αρέσει", "τζάμπα θα ταλαιπωρηθώ", "σίγουρα θ' αποτύχω, καλύτερα να μη ρισκάρω".
Όλες αυτές οι σκέψεις με κάνουν να εγκαταλείπω την προσπάθεια. Να ζω στο παρελθόν. Να πατάω συνεχώς πάνω στα παλιά μου λάθη. Κι αυτό με πάει πολύ πίσω. Πρέπει να το δουλέψω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου