Τις τελευταίες μέρες έζησα από κοντά δυο περιστατικά, θα μπορούσες να τα πεις και "καθημερινής τρέλας", που απλώς θέλω να τα δημοσιοποιήσω.
Η Κ. ήρθε πέρυσι στην Αθήνα απ' την επαρχία. Έκανε μια φίλη που τη βοήθησε να στήσει ένα νοικοκυριό, να βρει μια δουλίτσα, να μπει σε μια νέα και καλή σειρούλα. Δεν πέρασε ένας χρόνος και η Κ., έτσι στο ξεκάρφωτο, ξέσπασε την οργή της στη φίλη της, έκοψε κάθε επικοινωνία μαζί της, άλλαξε σπίτι και δουλειά, άρχισε να κάνει τις ολοδικές της επιλογές. Ένιωσε εξουθενωμένη αλλά απόλυτα ελεύθερη.
Τελικά, όταν κάποιος μας ευεργετεί νιώθουμε πως μας στερεί και την ελευθερία μας? Πως είμαστε κατώτεροι απ' αυτόν, πως θα πρέπει να του είμαστε συνέχεια υπόχρεοι? Όλα είναι όπως τα βιώνει κανείς. Κι αν τα βιώνεις έτσι, σίγουρα φορτώνεις θυμό και αγανάκτηση. Και κάποια στιγμή ξεσπάς, επαναστατείς, ξαναπαίρνεις στα χέρια σου τη ζωή, έστω κι αν διακινδυνεύεις να φορτωθείς τη ρετσινιά του αχάριστου.
Προσωπικά, όταν βοηθήσω κάποιον, φροντίζω να εξαφανιστώ απ' τη ζωή του. Αν θέλει ας με ψάξει αυτός. Γιατί να αποκτήσω απ' το πουθενά έναν "εχθρό"?
Πάμε στη δεύτερη περίπτωση. Ένα ζευγάρι, απ' αυτά που λέμε "καλά" κι "ευτυχισμένα". Όνειρο της συζύγου ένα παραθαλάσσιο σπιτάκι. Ο σύζυγος κάποια στιγμή αποκτά τη δυνατότητα για την απόκτησή του. Και κάνει το μοιραίο λάθος. Θέλοντας να της κάνει έκπληξη, κανονίζει μόνος του και με άκρα μυστικότητα όλα τα διαδικαστικά. Κι έρχεται η μέρα που τη βάζει στο αμάξι, της κλείνει τα μάτια, την πάει στο νέο σπίτι τους. Όταν εκείνη το είδε, αν και πραγματικό "διαμαντάκι", φέρθηκε ψυχρά. Η σχέση τους άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα. Σε έναν χρόνο χώρισαν.
Τι να έφταιξε άραγε? Ίσως πήρε βαριά πως ο σύζυγος δεν της επέτρεψε να ζήσει την όλη διαδικασία υλοποίησης του ονείρου της. Της στέρησε τη χαρά της αναζήτησης, της διαπραγμάτευσης, της αγωνίας για την υπογραφή των συμβολαίων. Δεν της έδωσε το δικαίωμα της επιλογής, της χαράς ν' αγωνιστεί και να κάνει κάποιες θυσίες για να πετύχει τον στόχο της ζωής της. Την έκανε να αισθανθεί πως δεν έχει τον έλεγχο του εαυτού της.
Να ένιωσε άραγε σαν το μικρό παιδάκι που ο μπαμπάς του του δείχνει το νέο τους σπίτι που εκείνος αποκλειστικά είχε επιλέξει χωρίς να ρωτήσει κανέναν?
49 σχόλια:
δεν είναι οτι δεν θέλεις να σε βοηθάνε..καμιά φορά θέλεις να καταφέρεις μόνος σου κάποια πράγματα, έχει να κάνει με το πόσο καλά θέλεις να νιώθεις με τον εαυτό σου
Τελικά.. αποκτάνε "νόημα" τα ρηθέντα υπό κάποιων σοφών φιλόσοφων και θεολόγων, σχετικά με του τι είναι όντως η "κόλαση": "να σε ευεργετεί ο άλλος κι εσύ να μην αντέχεις την ευεργεσία του, απαντώντας με περισσότερη οργή και περιφρόνηση"!!!
Το ανθρώπινο είδος είναι παράξενο...
Είναι κι οι μαλακίες που μας έχουν φορτώσει γονείς, δάσκαλοι κλπ.. ,σχετικά με το ότι "οφείλουμε" να ξεπληρώνουμε τη χάρη που μας κάνουν.. και τέτοια!
Μι μου, αν θες να προσπαθήσεις και να τα καταφέρεις μόνος σου
είναι πολύ σεβαστό, αλλά πες το εξ αρχής και μην βάζεις τον άλλον
σε διαδικασίες...
Γιάννη, παράξενες αλλά καιερμηνεύσιμες οι ανθρώπινες συμπεριφορές.
Εγώ χρειάζομαι βοήθεια κι εσύ θες να με βοηθήσεις. Το αποδεχόμαστε
έτσι απλά το γεγονός και συνεχίζουμε ήρεμα και φιλικά. Χωρίς να θεωρούμε πως γεννιέται κάποια υποχρέωση, εξάρτηση ή ανωτερότητα...
Όλα όσα χρειάζεται να ξέρετε:
Το σύμπαν είναι συμπληρωματικό. Όταν οι άνθρωποι ονομάζουν κάτι όμορφο, κάτι άλλο γίνεται άσχημο. Όταν οι άνθρωποι ονομάζουν κάτι καλό, κάτι άλλο γίνεται κακό. Αυτό που υπάρχει και αυτό που δεν υπάρχει συνεχώς δημιουργούν το ένα το άλλο. Το είναι και το δεν-είναι, είναι αναγκαστικά συμπληρωματικά. Όσο ισχυρότερος γίνεσαι, τόσο ο κόσμος γύρω σου γίνεται πιο επικίνδυνος. Αν γεμίσεις ένα δωμάτιο με χρυσό και νεφρίτη, δεν θα καταφέρεις να το προστατέψεις από τους κλέφτες. Όσο περισσότερο ένας γονιός πιέζει τα παιδιά του να γίνουν σαν αυτόν (τρόπο σκέψης, νοοτροπία, επάγγελμα κ.λπ.), τόσο τα παιδιά θα απομακρύνονται από αυτόν, όσο λιγότερο τα πιέζει, τόσο συγκλίνουν.
Το σύμπαν είναι κενό, αλλά κενό δεν σημαίνει άδειο όπως βλακωδώς νομίζουν οι δυτικο-εγωκεντρικο-μηδενιστές. Κενό είναι αυτό που δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο γνώσης. Το σύμπαν είναι για πάντα εκτός ελέγχου, δεν στηρίζεται πουθενά, δεν έχει θεμέλια, δεν έχει σκοπό, δεν έχει νόημα. Το μόνο σταθερό στο σύμπαν είναι ότι τίποτε δεν μένει σταθερό. Ως εκ τούτου η λύτρωση από την παροδικότητα είναι ότι η παροδικότητα είναι η λύτρωση.
Αυτά τα έχω γράψει και ξαναγράψει και αλλού, ως εκ τούτου ξέρω ότι χάνω το χρόνο μου, ειδικά όταν απευθύνομαι σε ρωμιούς. ;)
Προτεινόμενη ταινία για τους ρωμιούς τω πνεύματι: Peaceful Warrior (2006).
https://www.imdb.com/title/tt0438315/
- Life has just three rules?
- And you already know them...
- Paradox, humour, and change.
- Paradox...
- Life is a mystery. Don't waste time trying to figure it out.
- Humour...
- Keep a sense of humour, especially about yourself. It is a strength beyond all measure.
- Change...
- Know that nothing stays the same.
ακούστε..πολλοί έχουν το εξείς στα αυτιά τους απο πάντα "πρέπει να τα καταφέρεις μόνος σου, θες χαρτζιλίκι δούλεψε'...πολλές φορές, υπάρχουν ανάγκες...μικρές...όταν ζητούν και πάντα υπάρχει άρνηση και αντιμετωπίζεται η πράξη σου αυτή -δηλ. το να ζητήσεις κάτι- σαν ζητιανιά, τότε μεγαλώνεις και μαθένεις να μην ζητάς, να μην δέχεσαι κάτι απο τους άλλους κτλ γιατί υποσυνείδητα νιώθεις "ζητιάνος" και σε αυτές τις περιπτώσεις αν λάβεις, πρέπει να δεχτείς το οτι θέλουν..θα σου δώσουν πχ για τσιγάρα όταν ξεμείνεις ή ενα πιάτο φαγητό -σου λέω το ποιο απλό- αλλά την ίδια ώρα ξέρεις οτι θα σου καταπατήσουν σημεία? δεν ξέρω, αλλά θεωρώ ναι..απλά θα στο υπενθυμίζουν όποτε τους κατέβει του στυλ "εγώ για σένα έχω δώσει" και λες "τι έχεις δώσει?" γιατί ο άλλος δεν έχει δώσει...και σου λέει "έδωσα" και είναι ενας φαύλος κύκλος, που στην ουσία του, υποσυνείδητα σε μαθένει οτι πρέπει μόνος σου να τα καταφέρνεις και μόνος σου να τα βγάζεις πέρα..και λες καμιά φορά "κοίτα γύρω σου, αυτά που ζητάω δεν είναι τίποτα στην ουσία" και ακούς ενα "κι άλλα θες?"...ε καμιά φορά σου δίνουν και δεν νιώθεις ζητιάνος, αλλά μέχρι να γίνει αυτό έχεις νιώσει πολλές φορές ζητιάνος...
ξέρεις τι γίνετε επίσης? αυτά που έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος, απο άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρει..πχ εγώ μπορεί να έχω κάτι πραγματικά ανάγκη, αλλά για τον άλλο να μην θεωρείτε ΚΑΝ ανάγκη..και σου λέει "δεν το έχεις ανάγκη"
μπορεί όλα αυτά να πηγάζουν απο τσιγγουνιά συναισθημάτων..ίσως απο εκεί ξεκινούν όλα
(δεν έχω μπαταρία για το ποντίκι μου σήμερα και δυσκολεύομαι όταν χρησιμοποιώ το λάπτοπ, γι' αυτό η μικρότερη συμμετοχή αχαχ)
Ανώνυμε, αυτά που γραφεις φαίνονται σε μεγάλο βαθμό βάσιμα!
Αλλά ξέρεις τι μου τη δίνει με σένα; Απ’ τη μια είαι εναντίον των ρωνιών, κι απ την άλλη εγκομιάζεις τον Ιωάννη Βατάτζη τον Ρωμιό!
Μι μου, γιατί δε χρησιμοποιείς τον κένσορα αφής (τον λέω καλά;), όπως κάνεις και με το σμάρτφων; Δώσε το ποντίκι να το φάει η γάτα!
Στα υπόλοιπα που γράφεις έχεις απόλυτο δίκιο.Στις εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας πρέπει να αναζητούμε την πηγή των προβληματικών μας συμπεριφορών...
αυτόν χρησιμοποιώ, αλλά κάνω δέκα μέρες..
στις εμπειρίες όλης μας της ζωής..μέσα απο τα πάντα..γονείς, φίλους, σχέσεις, εργασία..όλο έχει να κάνει με βιώματα που σου τυχαίνουν και σε διαμορφώνουν
σωστο!
κάποια στιγμή ζήτησα απο την σχέση μου ενα κουτάκι τσίχλες απο το περίπτερο και άκουσα ενα, όρεξη έχεις για έξοδα, ντροπιάστηκα μπροστά σε μια ολόκληρη παρέα όμως γιατί υπήρχε παρέα μαζί μας...και με παγωτό που ζήτησα το ίδιο..τα λεφτά μου όμως τα έβαζα όλα στο κοινό ταμείο και πίστεψε με αγγιζε ύψη ο μισθός μου..σε υπηρεσία του Δήμου δούλευα και ήμουν η ποιο καλοπληρωμένη απο τις άλλες που έκαναν ίδια εργασία με μένα
δεν θέλω γενικά να αναφέρομαι σε προσωπικά θέματα..προτιμώ οτι ανήκει στο παρελθόν, να το βάζω σε ενα κουτάκι και να το αφήνω πίσω νου
αλλά διαμορφώνεσαι θέλοντας ή μη, όταν κλείσεις αυτό το κουτάκι, για να μείνει πίσω
αυτή η κ. μήπως ένιωσε ελεύθερη γιατί τα κατάφερε μόνη της και ήταν οι δικές της επιλογές και όχι η ίσως σωστές επιλογές κατα την άποψη της φίλης της?
γιατί πχ με τις δουλειές άλλο θεωρεί ο καθενας καλό και για τον άλλο μπορεί να μην είναι..στην ουσία μπορεί να του προσφέρει, αλλά να του κόβει τα φτερά
μετράνε οι προθέσεις..οι ειλικρινείς προθέσεις στις σχέσεις γενικά..και η ειλικρίνια υπάρχει όταν υπάρχει ειλικρινής επικοινωνία..χωρίς πρόθεση κακή του άλλου..αλλά τι είναι κακό για τον καθένα μας και τι καλό...με έβαλες σε σκέψεις, σκέφτομαι γράφοντας και προσπαθώ να αναλύσω..και μπερδεύομαι περισσότερο..κι αμα βλέπω εγώ πολλές τελείες σε αυτά που γράφω..καταλαβαίνω οτι είμαι μπερδεμένη..και δεν έχω ξεκάθαρη σκέψη..και άποψη..αυτο
στην δεύτερη περίπτωση? υπήρχε καλή πρόθεση..και ξεκινάει η πρόταση που έγραψα, απο την αρχή..δηλ. "μετράνε οι προθέσεις κτλ.."...να ένιωσε σαν το μικρό παιδάκι? τα μικρά παιδιά δεν ξέρουν τι είναι καλό και κακό..ενας σωστός μπαμπάς όμως βοηθάει τα παιδιά να ξεχωρίζουν το καλό απο το κακό...
βγάζει νόημα αυτό όλο που έχω γράψει?
όλα όσα έγραψες βάζουν νόημα και πολύ μάλιστα.
Σίγουρα όσα μας λένε οι άλλοι, και ιδίως οι γονείς στην
πολύ παιδική μας ηλικία, μας διαμορφώνουν. Κι όσο τα
βάζουμε σε κουτάκια, δε μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.
Κι εγώ για πολύ καιρό είχα επηραστεί απ’ τα λόγια της μάνας μου
που όταν ήμουν μικρός και ζητούσα κάτι ψιλοπράγματα μου απαντούσε
"και τι μας πέρασες; Ωνάσηδες;". Κάτι τέτοια με είχαν βραχυκυκλώσει
και γενικά παρά λίγο να με κάνουν ηττοπαθή και μίζερο...
Σίγουρα όταν αποφασίζουμε αποκλειστικά εμείς για τη ζωή μας νιώθουμε απελευθερωμένοι. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν οι άλλοι, όταν αποφασίζουν εκείνοι για μας, μας στερούν όχι μόνο από ένα κομμάτι της ελευθερίας μας αλλά και από την απόλαυση της πρωτοβουλίας, της συμμετοχής και του ρίσκου. Κι έτσι κάπως μπερδεύονται τα πράγματα. Το "καλό" γίνεται και "κακό", που λέει ο Ανώνυμος, μπαίνουν και οι υποκειμενικές κρίσεις που λες κι εσύ, κι άντε βρες άκρη. Οπότε το ρίχνουμε στα αποσιωπητικά......
ναι...σωστά
ας βγάλω τα αποσιωπητικά απο το κεφάλι μου και για κάποιο λόγο ήρθα πριν για να ξαναδιαβάσω τα σχόλια μου, ας το κάνω χωρίς αποσιωπητικά
και τώρα εγώ γιατί έχω μπει σε σκέψεις? για να δω χρησιμοποίησα αποσιωπητικά? όχι!!! :)) μας ταλαιπωρείς το μυαλό, το ξέρεις???
λοιπόν, δεν ξαναμιλάω, θα σας διαβάζω απλά και θα διαβάζω και αυτά που έχω γράψει και έχετε γράψει και θα γράψετε, οπότε έχω ανάγκη απόλυτης συγκέντρωσης απο μένα, αν γράφω δεν θα συγκεντρώνομαι, αυτά!!!
αμέεεε αχαχ
θα πάω βέβαια πριν να σιβπήσω, λίγο στο φβ γιατί αν δεν μιλάω και συνεχόμενα δεν θα είναι και πολύ καλό αυτό, τι είμαι? η Μαρία της σιωπής? έτσι δεν λεγόταν η ταινία με την Βουγιουκλάκη που δεν μιλούσε? επιστρέφω σε λίγο!!!
σιβιτήσω=συζητήσω
https://youtu.be/My5C2Lie_ws
δείτε κι αυτό αχαχ
https://youtu.be/CzmdA0Dm1EI
An σταματήσεις να σχολιάζεις εδώ μέσα, θα πάθουμε όλοι βαριά κατάθλιψη!
Εσύ θα γίνεις Μαρία της σιωπής κι εμείς Μουγγοθόδωροι!
Χαρήκαμε για τη γνωριμία, που λέει κι ο κυρ δάσκαλος
" Απ’ τη μια είαι εναντίον των ρωνιών, κι απ την άλλη εγκομιάζεις τον Ιωάννη Βατάτζη τον Ρωμιό!"
Προφανώς αναφέρεσαι σε άλλο ανώνυμο αστέρι μου.
Πάντως επί της ουσίας: μούγκα στη στρούγκα (ρωμιοί γαρ).
Δεν πειράζει, δεν μπορεί να είμαστε όλοι στο ίδιο επίπεδο.
Κλαψ!
επέστρεψα, με μπαταρία στο ποντίκι μου, ε μα τι? να μου το φάει η γάτα?
δεν πάει καλά χωρις αποσιωπητικά..τα αποσιωπητικά έχουν την ομορφιά τους Ψονθομφανήχ...
μάου..
μάου μιάου μάου μιάου...μάου
ενώ ..."μάου, μάου, μιάου, μάου, μιάου, μάου"
δεν είναι ωραίο..
Επί της ουσίας Ανώνυμε, η ζωή είναι όπως το λέει και το τραγούδι... πότε βούδας πότε κούδας, πότε ιησούς κι ιούδας.
Συμφωνώ μαζί σου πως το καλ΄και το κακό είναι μαζί και σφιχταγγαλιασμένα...
Καλά, είσαι πολύ γατουλίνι ρε συ Μι!
Καλά κρασιά.
Έχετε κολλήσει σε όσα σας μάθανε από μικρά (δυτική διανόηση) και δεν..
Δεν πειράζει πάντως. ;)
Κι εσύ καλούλης είσαι μωρέ...
Φαπούλες!
Εάν μπορούσα να ορίσω έναν άνθρωπο ως "κακό", θα έλεγα πως τέτοιον τον κάνουν όχι οι πράξεις του, ούτε καν οι σκέψεις, αλλά οι προθέσεις του!
Και δυστυχώς ο νόμος δεν είναι σε θέση να "εντοπίσει" τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να μας προστατεύσει από κάτι τέτοιους...
Βρίσκονται παντού και σε μέρη που ούτε καν τα υποψιαζόμαστε, σε θέσεις που δε θα περιμέναμε να βρίσκονται!!
Τους "καταλαβαίνουμε" από το ένστικτο..., εκείνη την "ανατριχίλα", την αίσθηση που μας δημιουργείται -όταν ένας τέτοιος π.χ. μας χαμογελάει- πως "κάτι" δεν πάει καλά!!!!
Λοιπόν...
Εμπιστεύεστε το ένστικτό σας, παιδιά...
"Γνωρίζει" περισσότερα από τη λογική!!
Αλλά για να το κάνετε πρέπει να τα έχετε καλά με τον εαυτό σας πρώτα: εκεί έγκειται το πρόβλημα...
Τελικά υπάρχει αυτό που λες "ένστικτο";
Ή μήπως έτσι ονομάζουμε τις μέχρι τώρα εμπειρίες μας;
Π.χ. βλέπουμε μια ταινία για τη γερμανική κατοχή, ταυτίζουμε μέσα μας τη μορφή του ηθοποιού που υποδύεται τον ρουφιάνο ή τον μαυραγορίτη με το "κακό", κι αν στην πραγματική ζωή δούμε κάποιον που μοιάζει με τον ηθοποιό εκείνον, νομίζουμε πως το ένστικτό μας μάς καλεί να τον αποφύγουμε...
Κι ένα βίντεο που θα βρείτε ενδιαφέρον: https://m.youtube.com/watch?v=1o7FTfKR9kg
Όχι!
Δεν έχει σχέση αυτό που αναφέρομαι με τον κινηματογράφο, αλλά με την πραγματική ζωή!
Εκείνο στο οποίο αναφέρεσαι μού συνέβη -τελευταία φορά- ή μου συνέβαινε μέχρι Α' Γυμνασίου!!
Μετά έπηξε το μυαλό μου κι άρχισα να πηγαίνω πέρα από τα.... φαινόμενα!!
Έχεις δει σε καμιά ταινία μαυραγορίτη "εμφανίσιμο";;;
Μαυραγορίτη μοντέλο έχεις δει;;;
https://www.imdb.com/title/tt0181689/
In a future where a special police unit is able to arrest murderers before they commit their crimes, an officer from that unit is himself accused of a future murder.
Γιάννη, είναι κι αυτό που λες ένα απ’ τα στερεότυπα που μετατρέπεται σε "ένστικτο". Γιατί το ένστικτό μας χτυπάει συναγερμό κινδύνου όταν βλέπουμε έναν κακάσχημο άντρα, έναν αφγανό με φάσι και μούσι, έναν γύφτο κλπ;
Ανώνυμε, λες να μας συλλαμβάνουν προκαταβολικά;
Για μένα συγκρίνεις "ανόμοια πράγματα" αυτή τη στιγμή!
Διαφορετική η αίσθηση που σου δημιουργείται όταν βλέπεις έναν "κακάσχημο άντρα", διαφορετική όταν συναντάς έναν Αφγανό με μούσι· στη δεύτερη περίπτωση παίζει, ως επί το πλείστον, οι παραστάσεις που έχουμε για το Ισλάμ και την κουλτούρα που αυτό τροφοδοτεί! Αυτήν "αντιπροσωπεύει" ο "φίλος" μας εδώ... Δεν είναι δηλαδή η εμφάνιση καθαυτή, αλλά αυτό που νομίζουμε εμείς ότι φέρνει!! Τώρα όσον αφορά τον "κακάσχημο", προσωπικά και πάλι, δε θα αισθανόμουν απειλή, αλλά μια στιγμιαία "απώθηση", αλλά και πάλι στιγμιαία· δε θα κρατούσε για πολύ!! Με το ένστικτο, όπως εγώ το εννοώ, "καταλαβαίνεις" κάποιον μετά από στοιχειώδη συνύπαρξη μαζί του, είτε από συζήτηση· κατά κανόνα από κάποιες "μικρές" και φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες....
Λεπτομέρειες, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν με την εξωτερική εμφάνιση!
Μιλούσαμε για τις παλιές κυρίως ταινίες που πάντα στο ρόλο του
κακού έπαιζε κάποιος "ασχημος". Όπως σωστά παρατήρησες ποτέ δεν έπαιξε μανεκέν το ρόλο του μαυραγορίτη ή του γερμανοτσολιά. Θυμάσαι τον γερο-Λαδά που είχε μούρη ποντικομαμής; Ε, λοιπόν, όλες αυτές οι παραστάσεις, διαμόρφωσαν κατά τη γνώμη μου αυτό που λες "ένστικτο" και πλέον αν δούμε κάποια μορφή ή ακούσουμε μια φωνή που μοιάζει με εκείνη του "κακού" στην ταινία, θα νιώσουμε φόβο ή απέχθεια.
Κάπως έτσι διαμορφώνεται το ένστικτο και δεν έχει καμία σχέση με κάποια αόρατη εσωτερική μας φωνή ή ικανότητα...
Εγώ όμως δεν είχα αυτόν τον "άσχημο" στο μυαλό μου όταν ανέφερα τα παραπάνω!!
Γι' αυτό έκλεισα την τηλεόραση!!
Διότι σιχάθηκα την προβολή "ψευδών" προτύπων...
δες κάποιους αναγεννησιακούς πίνακες με θέμα τα πάθη του Ιησού. Ο εβραίκός όχλος παρουσιάζεται σαν ένας λόχος κουασιμόδων!
Είναι τυχαίο πως σε όλες τις αγιογραφίες ο διάβολος εμφανίζεται μαύρος και πανάσχημος;
Ακόμα και η φράση "ακοτεινός τύπος" δεν χώνει στο μυαλό μας πως κάθε σκουρόχρωμος-σκοτεινός είναι επικίνδυνος;
Αλλά εμείς μένουμε στο τραγούδι που λέει...
δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω
μην σε ξεγελάνε τα γαλάζια μάτια
τα ξανθά μαλλιά
Ε τι να κάνουμε που το μαύρο είναι "μαύρο" και το κίτρινο πιο "φωτεινό";
Να τους δώσουμε το "δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού";;
Αφού είναι "ιδέες"· δεν μπορούν να "απολογηθούν"!!
Προτείνω στοχευμένη αντιρατσιστική διαφημιστική εκστρατεία. Π.χ.
ένα καλό σλόγκαν θα ήταν ... "αφού γουστάρεις μαύρη
σοκολάτα, γιατί δεν γουστάρεις τους μαύρους?"
Βραχυκυκλώθηκα!!
Δημοσίευση σχολίου