Γνωριστήκαμε με πολύ συνηθισμένο τρόπο.
"Πώς είπαμε πώς σε λένε;", τη ρώτησα.
"Δεν είπαμε τίποτα! Γιάννα...".
Την κέρασα μια μπύρα κι άρχισε να μου λέει διάφορα... Πως τ’ κανε όλα πουτάνα στη ζωή της. Για τους γέρους της που θέλουν να την παντρέψουν μ’ έναν μαλάκα. Για τις σπουδές και την καριέρα της που τα παράτησε όλα στη μέση. Για το παιδί που δεν έκανε. Τη ζωή της που δεν την πήγε πουθενά. Ότι πληρώνει τα λάθη των άλλων...
Αυτές τις κουβέντες τις έχω ακούσει από δεκάδες γκόμενες. Καλά, στο ίδιο σχολείο πηγαίνουν όλες; Οπότε αποφάσισα να της απαντήσω με τον ίδιο κλασικό τρόπο. "Στη ζωή μπαίνουμε με δική μας ευθύνη Γιάννα μου... Παίρνουμε ό,τι μας αξίζει!"
Έχουμε αράξει στο μπαλκόνι του εξοχικού της, λίγο πριν το Σούνιο. Δεν έχω όρεξη για κουβέντες. Κάθομαι και χαζεύω τις κατσαρίδες που κάνουν παρέλαση στον τοίχο. Γενικώς πέσαμε στη μούγκα. Είμαι σίγουρος πως το μετάνιωσε ήδη που με έφερε εδώ πέρα. Πιάνει ψύχρα και μπαίνουμε στο δωμάτιο.
Στρίβει ένα τσιγάρο απ’ αυτά που ζαλίζουν και ελέφαντα. Με πιάνει πονοκέφαλος. Στρίβει κι άλλα. Το δωμάτιο είναι μες στο ντουμάνι. Μου φαίνεται πως βλέπω ένα σκυλί Δαλματίας να τινάζεται και να σκορπάν όλες οι βούλες του.
Στη μαστούρα μου αρχίζω να απαγγέλλω στίχους του Έλιοτ... "Μπορείς να σπρώξεις τη στιγμή στο τελικό της σημείο;". Ξαφνικά μπουκάρει μια ριπή αέρα και το δωμάτιο γεμίζει κουρτίνα. Θέλω να την κάνω άμεσα για την Αθήνα...
Αλλά η Γιάννα άρχισε να μου κάνει κορδελάκια. Για μια στιγμή βρεθήκαμε στο κρεβάτι της. "Δεν είμαι τύπος για δεσμούς", της ξηγιέμαι. "Ντάξει", μου λέει, "δεν υπάρχει πρόβλημα!". Αλλά μάλλον υπήρχε πρόβλημα γιατί άρχισε ξαφνικά να κλαίει.
Εγώ αρχίζω να καταστρώνω σχέδιο απόδρασης. Αλλά η Γιάννα με ξαναπλησιάζει κι αρχίσει να μου χαϊδεύει το καβάλο. "Τι τρέχει;", τη ρωτάω. "Δε γουστάρω να με πηδήξεις αν δεν μ’ αγαπάς", μου λέει. "Αν μ’ αγαπάς, εντάξει. Αλλά πρέπει να μου το πεις!".
Δεν της το ’πα. Γύρισε πάλι μπρούμυτα κι άρχισε την κλάψα. Δεν περίμενα άλλο. Ντύθηκα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και πετάχτηκα στο δρόμο. Οκ, είναι περασμένα μεσάνυχτα. Αλλά κάποιος μαλάκας δεν θα σταματήσει να με πάρει;
4 σχόλια:
.Ρε συ Σολοθάμπαλ, τετοια κανεις ακομα;
Αυτά τα εγραφε ο Γιωργος Σκούρτης το 1980, οταν προσπαθουσε να μιμηθει τον Μπουκοφσκυ, μπας και γαμησει καμια γκομενα.
Ητανε τοτε που ειχανε αρχισει να φιλλοροουνε οι οργανωσεις των πολιτικων νεολαιων και ειχε απελευθερωθει πολυ εμψυχο υλικο θηλυκου φυλου, που γυριζε στα μπαρ γοητευμενο απο τη -my ass- ...σκοτεινη γοητεια της "παρακμης", και οποιος ελεγε το καλυτερο παραμυθι γαμουσε (τοτε υπηρχανε ακομα τα φυλα που γαμιωσαντο μεταξυ τους).
Μετα, η παρακμη, απο εικονικη που ητανε (εμπειρια, την λεγανε), αρχισε να γινεται πραγματικη και οι "ασκουμενοι παρακμιακοι" σιγα σιγα αρχισανε να …στριβουνε, θυμηθηκανε τα ξεχασμενα πτυχεια, πιασανε δουλειά και πηρανε να γινονται -κατα την Μακρυγιαννειο ριση- ...νοικοκυραιγοι.
Οσοι δεν στριψανε πεσανε στη πρεζα και βουλιαξανε στα σκατα.
Αλλλα και οι νοικοροιραιοι (κυριως οι επαρχιωτες, που δεν πηρανε ποτε πτυχιο) ασχοληθηκανε εργωδώς με το ΠΑΣΟΚ και κονομησανε, όμως μυαλο δεν βαλανε, γιαυτο ακομα και σημερα, που είναι σκατογεροι, τους εμεινε το απωθημενο και παριστανουνε τα –my ass- φρικιά, προσπαθωντας να ανταγωνιστουνε τα πάιδια τους που, επειδη …τα χτυπησε το Timberlant, θυμωσανε γινανε αναρχομπάχαλοι και καινε κάθε τρεις και λιγο την Αθηνα.
Τελος κατι λιγοι, που κανανε έναν εντυμο συμβιβασμο με τον εαυτο τους και διαθετουν εναν στοιχειωδη αυτοσεβασμο, ξηγιουνται για παρτη τους και αρκουνται σε … φαρδυ μουνι και μαλακο κρεβατι.
Ερρωσο!
Διορθωση: εντιμο συμβιβασμο
Φρίξο, τα σπάει η κοινωνιολογική σου ανάλυση! Κάτι τέτοια σχόλια μου στέλνετε κι έτσι μου 'ρχεται να τον κάνω κι εγώ τον "έντιμο αυμβιβασμό"!
Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι αν το "φαρδύ μουνί" είναι η χούφτα ή κάτι άλλο...
Τέτοιες "αναλύσεις" βλέπω και "επιβεβαιώνω" τη σκέψη μου πως η μόνη λύση πλέον είναι η καταστροφή των κοινωνιών και το "χτίσιμό" τους από την αρχή, όχι reset αλλά delete, σκέτο!!
Δημοσίευση σχολίου