Ένας Έλληνας στα μοναστήρια της Ρωσίας (Β' - Δεν μεγάλωσαν όλοι οι μοναχοί σαν τον δικό μας Παϊσιο!)

 

Οι περισσότεροι από μας θεωρούμε πως όσοι γίνονται μοναχοί ανήκουν σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες:

- Είναι γκέι.

- Είναι μειωμένων προσόντων και απελπισμένοι απ' τη ζωή.

- Είναι θρησκόληπτοι και φανατικοί.

- Βίωσαν μια ερωτική απογοήτευση και δεν μπορούν να την ξεπεράσουν.

Όσο όμως γνωρίζεις ανθρώπους που επέλεξαν τον μοναχικό βίο, και βλέπεις πως και εμφανίσιμοι είναι και προσόντα έχουν και δεν μεγάλωσαν σαν τον  δικό μας γέροντα Παϊσιο, όπως τουλάχιστον τον παρουσιάζει το γνωστό σήριαλ, αρχίζεις να αναθεωρείς κάποιες απόψεις σου.

Συζητώντας μαζί τους ακούς να λένε για κάποιον "νέο κόσμο" που ανακάλυψαν. Έναν "κόσμο" υπέροχο, ελκυστικό, γεμάτο αγάπη, φως και αποκαλύψεις. Και πως αυτόν τον "κόσμο" δεν τον αλλάζουν με τίποτα.

Και κάθεσαι εσύ ο καημένος παράμερα, ατενίζοντας ένα απέραντο ομοιόμορφο τοπίο, και προβληματίζεσαι. 

Υπάρχει πράγματι αυτός ο "κόσμος"; Μήπως είναι κι αυτός δημιούργημα της φαντασίας τους; Αποτέλεσμα μιας ισχυρής αυθυποβολής;

Κι αν υπάρχει, εγώ γιατί δεν τον βλέπω; Τόσο αόρατος είναι; 

Ας ελπίσω στο τέλος της περιπλάνησής μου στα ρούσικα ασκηταριά να έχω βρει μια απάντηση...