Καλοκαιρινές αναμνήσεις (Β' - Ο "Αλογοσκούφης"!)

 

Πρέπει να το παραδεχτώ: έχω πολλές και τρελές εμμονές. Η σημαντικότερη ίσως είναι πως δεν ανέχομαι τη σπατάλη. 

Να σας πω ένα παράδειγμα. Όταν σπούδαζα σε μια σχολή της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου οι φύλακες, επιστάτες κ.λπ. ήταν εντελώς καραπουτσακλάδες. Άναβαν το πρωί τα φώτα και τα καλοριφέρ και ξεχνούσαν να τα κλείσουν. Εγώ κάθε απόγευμα γύρναγα ένα-ένα τα αμφιθέατρα, έκλεινα τα φώτα και κατέβαζα τους διακότες της κεντρικής θέρμανσης. 

Τότε όλοι με κορόιδευαν. Αλλά ήρθε η κρίση και τα μνημόνια, το πανεπιστήμιο δεν είχε λεφτά για πετρέλαιο κι εμείς το καταχείμωνο γράφαμε εξετάσεις κι από το κρύο δεν μπορούσαμε να πιάσουε τα στυλό!

Ένα καλοκαίρι είχαμε πάει για διακοπές στην Ύδρα. Το ξενοδοχείο είχε κάθε πρωί μπουφέ. Βλέπω έναν τύπο να γεμίζει το πιάτο του ως τον ουρανό και να κάθεται στο τραπέζι του. 

Δεν με νοιάζει αν κάποιοι είναι πολύ φαγανοί. Γούστο τους και καπέλο τους. Αλλά να το φάνε το φαϊ τους κι όχι να το πετάξουν. Αυτό με τρελαίνει. Οπότε τον πλησιάζω κι αρχίζει το λακριντί.

"Συγγνώμη, κύριε, θα τα φάτε όλα αυτά;"

"Και τι σε νοιάζει εσένα ρε; Λογαριασμό θα σου δώσω? Κοίτα τη δουλειά σου!"

"Δε θα σε ξαναρωτήσω! Απάντησέ μου αν θα τα φας όλα αυτά. Με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ"

"Θα φάω όσα γουστάρω και τα άλλα θα τα πετάξω! Το φαϊ σου τρώω ρε μαλάκα πρωινιάτικα;"

"Θα τα πετάξεις;". Εκεί ήταν που φούντωσα. Τον αρπάζω απ' τον σβέρκο, του χώνω τη μούρη στο πιάτω και του λέω: "Θα φας και το τελευταίο ψίχουλο ρε καριόλη, αλλιώς σε γάμησα!"

Να μην τα πολυλογώ, επενέβησαν οι ψυχραιμότεροι και το επεισόδιο έληξε εκεί. 

Αλλά, δεν ξέρω πώς, η φάση διαδόθηκε ταχύτατα σε όλο το νησί. Φυσικά με μπόλικη σάλτσα και φαντασία.

Μέχρι να φύγουμε απ' την Ύδρα, όλοι με φώναζαν "Αλογοσκούφη". Να θυμήσω πως Αλογοσκούφη έλεγαν τον Υπουργό Οικονομικών εκείνη την εποχή...

Καλοκαιρινές αναμνήσεις (Α' - Μακριά από "αράχνες"!)

 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όποτε πήγαινα διακοπές έπαιρνα μαζί μου τα απολύτως απαραίτητα. Μια δεύτερη αλλαξιά εσώρουχα, ένα δεύτερο τι-σερτ, τα ξυριστικά μου και ένα βιβλίο. Κι όλα αυτά χωρούσαν σε ένα μικρό σακκίδιο πλάτης και περίσσευε και χώρος.

Γι' αυτό πάντα εκνευριζόμουν με τη μανιά των γυναικών να κουβαλάνε μαζί τους της παναγίας τα μάτ

ια. Δέκα φορέματα, τέσσερα ζευγάρια παπούτσια, καλλυντικά, νεσεσέρια κ.λπ., δικά τους σεντόνια και πετσέτες, έλεος πιά!

Υποψιάστηκα για πρώτη φορά πως άρχισα να γερνάω όταν μου πέρασε απ' το μυαλό να πάρω μαζί μου στις διακοπές το δικό μου μαξιλάρι. Ποιος; Εγώ! Που μια ζωή κοιμάμαι πάνω στο μπράτσο μου. Σπαρτιάτικα!

Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να πιάνεις τον ταύρο απ' τα κέρατα. Μην αφήσει χρόνο και χώρο να σε πάρει η κατηφόρα. Οπότε κι εγώ, όχι μόνο μαξιλάρι δεν πήρα μαζί μου, αλλά "έκοψα" και την δεύτερη αλλαξιά εσωρούχων. Κάθε βράδυ τα έπλενα με τάιντ στο χέρι μέσα στον νεροχύτη, τα κρέμαγα στο παράθυρο να στεγνώσουν και το πρωί ήταν όλα οκ. Μήπως έτσι δεν πέρασα δυο χρόνια στο στρατό. Και δεν είδα να πάθω τίποτα...

Ένα δεύτερο κρίσιμο σημείο στις διακοπές μου ήταν το μπάτζετ. Δεν λέω πως τα λεφτά μού τρέχουν απ' τα μπατζάκια. Αλλά δεν με λες και κολλημένο στον τοίχο. Παρ' όλ' αυτά το είχα και εξακολουθυώ να το έχω ως αρχή: δεν κάνει το χρήμα και η κατανάλωση την ευτυχία. 

Γιατί να πάω στο πεντάστερο με πισίνα αφού, πρώτον, το δωμάτιο το χρησιμοποιώ μόνο για ύπνο και, δεύτερον, μπάνιο κάνω στη θάλασσα; Γιατί πρέπει να κάτσω στην πανάκριβη καφετέρια που τα γκαρσόνια με κοιτάνε με μισό μάτι αν δεν αδειάσω το τραπέζι σε μισή ωρίστα, και να μην πάω κάτω απ' το αλμιρίκι, ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα και να πιω το φραπεδάκι που θα χτυπήσω με τα χεράκια μου κάνοντας τη γνωστή παρεξηγήσιμη κίνηση που προκαλεί γέλιο στις τουρίστριες;

Τέσπα, αυτά για σήμερα. 

Σκέφτηκα να καταγράψω εδώ κάποιες απ' τις καλοκαιρινές μου αναμνήσεις. Τότε που συνήθως πήγαινα διακοπές με κάποια γυναίκα. 

Μέχρι, δηλαδή, να συνειδητοποιήσω πως τα θηλυκά είναι τρελός μπελάς, βάρος και "αράχνες" που τυλίγουν γύρω σου τον ιστό τους χωρίς να το καταλάβεις και ένα πρωί ξυπνάς δεμένος χειροπόδαρα. 

Κι από τότε πάω πάντα και φανατικά μόνος μου...

Απίστευτο! Βρήκα γκόμενα πιο "χύμα" κι από μένα!

 

Δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ, αλλά θεωρούμαι (και είμαι) πολύ καλόβολος και "χύμα" άνθρωπος. 

Πάω στο καπηλειό και στον καφενέ μου, παραγγέλνω το φαγητό και το καφεδάκι και ό,τι μου φέρνουν το τρώω, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθώ πως είναι κρύο, ανάλατο, πικρό κ.λπ.

Σήμερα όμως γνώρισα μια τύπισσα που είναι πολύ πιο "χύμα" από μένα. Η ιστορία με λίγα λόγια:

Πάω πολύ πρωί να πιω το καφεδάκι μου, με τη δροσούλα και πριν πλακώσει πολυκοσμία, την οποία πλέον δεν πολυγουστάρω. Σε λίγη ώρα, τσουπ έρχεται και κάθεται στο διπλανό τραπεζάκι ένα γκομενάκι, από αυτά που δεν τα λες και αδιάφορα.

Έρχεται το γκαρσόνι και του λέει: "Φίλε, φτιάξε μου έναν καφέ"

"Πώς τον πίνετε;"

"Τι πώς τον πίνω ρε φίλε; Φέρε μου εκεί ένα καφέ, ό,τι να 'ναι!"

Αυτό το "ό,τι να 'ναι" με χτύπησε σαν σφυρί στο μεσόφρυδο.

Σηκώθηκα αμέσως από την καρέκλα μου, πλησίασα την τύπισσα και της ... υπέβαλλα τα σέβη μου!

Τι να σας πω ρε μάγκες. Είμαι πενήντα πέντε ετών και ποτέ σε καπηλειό ή καφενείο δεν είπα "πιάσε μια μερίδα ό,τι να 'ναι" ή "φτιάξε ένα μαυροζούμι ό,τι να 'ναι"! 

Κι αυτό εδώ το νιάνιαρο μου φόρεσε τα γυαλιά. Μου έδειξε μια άλλη διάσταση της ζωής. 

Πλέον αυτό θα κάνω. Θα παραγγέλνω "ό,τι να 'ναι"...

Εν τη παλάμη...

 

 

Σήμερα δεν είχα όρεξη για πολλά-πολλά. Γούσταρα ησυχία και περισυλλογή. Ξύπνησα πρωί, αγόρασα την εφημεριδούλα μου, έφτιαξα το φραπεδάκι μου και πήγα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Βρήκα ένα παγκάκι με παχιά σκιά, είχε κι ένα απολαυστικό αεράκι, τι άλλο να ζητήσω απ' τη ζωή μου;

Κάποια στιγμή διακρίνω από απόσταση ένα γεγοντάκι ιερέα, με πολύ παραδοσιακή εμφάνιση, θα τον έλεγα και σεβάσμιο.

Ερχόταν προς το μέρος μου και τον παρατήρησα καλύτερα. Αποκλείεται να με ήξερε. Θα τον είχα θυμηθεί. Φευγαλαία έκανα μια υπερβολική σκέψη: "Να δεις που τον στέλνει ο Θεός να μου μεταφέρει κάποιο μήνυμα. Να μου πει έναν πνευματικό λόγο να με αναπαύσει!"

Γέλασα με τη μεταφυσική σκέψη μου, αλλά έλα που το γεροντάκι είχε πλησιάσει ήδη στα πέντε μέτρα και ήταν σίγουρο πως ερχόταν για μένα! Έλα Χριστέ και Παναγιά...

"Παιδί μου, να καθίσω εδώ στην ακρούλα, δεν σε ενεοχλώ, έτσι;"

"Φυσικά πάτερ, άλλωστε υπάρχει πολύς χώρος"

Δεν σας κρύβω πως ένιωσα μια αμηχανία αλλά και μια υψηλή προσδοκία. Σίγουρα για καλό σκοπό ήρθε ο παπάς καταπάνω μου. 

Προσπάθησα να του ανοίξω κουβέντα για να του δώσω θάρρος να μιλήσει. "Πάτερ μου, στην Παναγίτσα ήσασταν". "Όχι, ήμουν εφημέριος στον Άι-...." (δεν γράφω τον ναό για μην αναγνωριστεί.

Κι εκεί που περίμενα να ξεκινήσουμε μια συζήτηση υψιπετή, που θα με ανέβαζε πνευματικό επίπεδο, σκάει η βόμβα. 

"Παιδί μου, στο νησί μου τη Ζάκυνθο φτιάχνουμε έναν ναό προς τιμήν του Αγίου ...., θα ήθελες να μας ενισχύσεις;"

Έπεσα απ' τα σύννεφα. Ξενέρωσα στο φουλ. Γι' αυτό και δεν κρατήθηκα:

"Πάτερ μου, ήμουν νιος και γέρασα. Από μικρό παιδάκι ντυνόμουν παπαδάκι στις εκκλησίες. Το 'χω μαράζι ν' ανοίξει το στόμα του ένας ιερέας και να μην ζητήσει λεφτά!'...

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (ΙΣΤ' - Κάποια στιγμή όλα τελειώνουν...)

 

Ήρθε η ώρα να γυρίσω στην πατρίδα. Δεν πέρασα κι άσχημα στην τερατούπολη. Πολλές νέες γνώσεις, περιπέτειες και εμπειρίες. 

Κάτι λίγα σας έγραψα εδώ. Τα περισσότερα τα κρατάω για μένα. Πάντα έτσι κάνω. Την κορυφή του παγόβουνου δημοσιεύω. Το υπόλοιπο μένει στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου. Ίσως τα μάθουν κάποιοι λίγοι στενοί φίλοι και συγγενείς...

Προσπάθησα να προσεγγίσω το "πνεύμα της πόλης". Να μην μείνω στην επιφάνεια. Δεν μου αρέσουν οι βιτρίνες και τα αξιοθέατα που προβάλλουν οι ταξειδιωτικοί οδηγοί.

Εξάσκησα την ικανότητά μου να έχω μάτια και στην πλάτη. Να τη βγάζω καθαρή ακόμα και με άδειες τσέπες.

Κι απέφυγα τους απαγωγείς λευκών που μετά ζητούν από πρεσβείες υπέρογκα λίτρα.

Η πόλη αυτή είναι φτιαγμένη για άντρες. Και για γυναίκες που συμπεριφέρονται σαν άντρες. Γνώρισα πολλά κορίτσια που κρύβουν χάπια κάτω απ' τη γλώσσα τους και στιλέτα ανάμεσα στα βυζιά τους.

Αποχαιρετώ τα φιλαράκια μου. Αυτούς που γεννιούνται και πεθαίνουν δημόσια, στον δρόμο. Αυτοί δείχνουν καθαρά το αληθινό πρόσωπο της πόλης, που είναι γεμάτο σπυριά, νεκρά κορμιά και βρόμα. Μια πόλη που σε ρίχνει στην ανάγκη, σε γονατίζει, σε σπρώχνει στην τρέλα. 

Εδώ έμαθα πως στην εξουσία υπάρχουν πάντα χαραμάδες απ' όπου μπορείς να συρθείς μέσα της. Κι οι αλήτες μαθαίνουν από μικροί να ζουν στις χαραμάδες.

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (ΙΕ' - Τώρα ό,τι ζήσουμε!)

 

Το πάρτι έγινε στο διαμέρισμα ενός ουρανοξύστη. Το βάφτισα "σπίτι διερχομένων μπελάδων"!

Στην πόρτα μια καλλίγραμμη νεαρή μοίραζε τρία σφηνάκια κι έναν μπάφο. "Είναι το εισιτήριο για την είσοδο", έλεγε.

Αμέσως μετά υπήρχε ο "κάδος της απελευθέρωσης". Στέκεσαι μπροστά του, σκέφτεσαι ό,τι πρόβλημα σε απασχολεί και το ρίχνεις μέσα. 

Υπάρχει και μια επιγραφή με μεγάλα γράμματα: "Γάμα το νοίκι, τη δουλειά, το αφεντικό, την οικογένεια, την πατρίδα! Είσαι Ελεύθερος!".

Πιο μέσα ο κόσμος στροβιλίζεται στον ρυθμό της δυνατής μουσικής. Κορμιά σε έξαλλη κατάσταση, σφύζουν από ενέργεια, ένταση, προσδοκία. Άγριος ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα. Θηλές σκληρές, δάχτυλα ανάμεσα σε μπούτια, ακαταμάχητες λυγερές μέσες, μάτια που σε κοιτάνε πολύ χαμηλά.

Κυαλάρω μια τύπισσα που στο λαιμό της κρέμεται ένα μενταγιόν που έλεγε ΣΕΞ με κεφαλαία. Την πλησιάζω και απλά τη φιλάω σ' εκείνο το απαλό, γλυκό σημείο που ο λαιμός ενώνεται με τον ώμο. Σε λίγο τα στόματα σμίγουν. 

"Ας ζήσουμε κι ας γαμηθούμε ζόρικα", μου λέει. "Τίποτ' απ' όλα αυτά δεν θα είναι αληθινό το πρωί!"...

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (ΙΔ' - Όταν νιώθεις την ανάγκη να μπλέκεις με τα σκατά!)

 

Η Νιγηρία είναι μια θρησκευτικά διχασμένη χώρα. Στον βορρά επικρατεί το Ισλάμ. Κι όχι ό,τι πιο μετριοπαθές, εννοείται... Ο νότος είναι χριστιανικός. Με τους καθολικούς μάλλον να κυριαρχούν αλλά να δραστηριοποιούνται ολοένα και περισσότερες προτεσταντικές ομάδες για κάθε γούστο.

Η βιτρίνα της χώρας είναι υποκριτικά ηθικιστική. Αλλά από πίσω γίνεται το έλα να δεις. Όμως πρέπει να έχεις "άκρες" για να μαθαίνεις πού συμβαίνουν τα "ωραία κόλπα". 

Μέσω ενός ντι-τζέι πληροφορήθηκα πως κάποιο εκκλησιαζόμενο πλουσιόπαιδο οργανώνει ένα ζόρικο πριβέ πάρτι. Δεν χάνονται τέτοια πράγματα. Ίσως δεν έχω φτάσει ακόμα στο στάδιο της ζωή μου που να μην έχω την ανάγκη να μπλέκω σε τέτοια σκατά...

Όταν αποφασίζεις να συμμετάσχεις σε παράνομες καταστάσεις πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα. Όπως π.χ. ένα ντου της αστυνομίας, μια σκληρή σύλληψη και ό,τι αυτό σημαίνει. Φυσικά υπάρχει και το χειρότερο σενάριο. Να βρεθείς στη λίστα των Αγνοούμενων Προσώπων ή, ακόμη χειρότερα, να εξαφανιστείς από προσώπου γης χωρίς ποτέ να σε αναζητήσει κανένας.

Τούτη η τερατούπολη άλλωστε δεν είναι για έντιμους ανθρώπους. Οι πιο πολλοί που συναντάς κουβαλάνε τουλάχιστον ένα μεγάλο ψέμα και ένα μεγάλο έγκλημα!

Η συνέχεια στο επόμενο...

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (ΙΓ' - Αποκλείεται να κλέψουν τη χτένα μου!)

 

Στη Νιγηρία υπάρχουν πολλές δεισιδαιμονίες. Σήμερα έμαθα μία. Δεν επιτρέπεται να αγγίζεις το κεφάλι του άλλου. Γιατί υπάρχει κίνδυνος να σου μεταδώσει το πνεύμα του ή να του κλέψεις τα όνειρα και το μυαλό του. 

Για τον ίδιο λόγο μια σύριγγα μπορεί να τη χρησιμοποιήσουν δεκάδες άνθρωποι, αλλά η χτένα είναι αποκλειστικά προσωπική.

Όσο ζούμε μαθαίνουμε, νόμος! Σήμερα βρέθηκα σε ένα ποδοσφαιρικό στέκι. Εκεί άκουσα μια πολύ παράξενη ιστορία. Μιλούσαν για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ Νιγηρίας και Ινδίας που έληξε με 99-1 υπέρ της Ινδίας. 

Όποιος ξέρει από ποδόσφαιρο καταλαβαίνει πως τέτοιο σκορ είναι αδύνατον να συμβεί. Όμως οι συνομιλητές μου ήταν όλοι βέβαιοι πως συνέβη. Κι ας μην "θυμόντουσαν" πότε έγινε ο αγώνας, σε ποια διοργάνωση κ.λπ. 

Όλοι περιέγραφαν τον συγκεκριμένο αγώνα σα να είχε γίνει χθες και μπροστά στα μάτια τους. Οι παίχτες της Νιγηρίας έπαιζαν σαν λιοντάρια. Με ταχύτητα, δύναμη, ένταση. Αλλά όλο και κάτι συνέβαινε και ο αντίπαλος έβαζε γκολ. Η μπάλα μεταμορφωνόταν σε κάτι φοβερό. Σε λιοντάρι, σε τεράστιο φίδι, διπλασιαζόταν ή τριπλασιαζόταν. Τέλος πάντων, το σύμπαν και όλες οι μαγικές δυνάμεις συνωμοτούσαν εις βάρος της Νιγηρίας. Το τελικό συμπέρασμα ήταν το εξής: Οι Νιγηριανοί δεν χάνουν ποτέ, εκτός κι αν παιχτεί βρόμικο παιχνίδι, αν θεοί και δαίμονες συνεργαστούν εναντίον τους.

Κάτι δεν μας θυμίζει αυτό; Για πες μου: Οι Έλληνες είναι δυνατόν να ηττηθούν από κάποιον αν ο αγώνας γίνει επί ίσοις όροις; Όχι βέβαια! 

Στις Θερμοπύλες έφταιγε ο Εφιάλτης, στη Βασιλεύουσα κάποιος άνοιξε την Κερκόπορτα, στη Μικρασία και στην Κύπρο φταίνε οι ξένες δυνάμεις και κάποιοι προδότες πολιτικοί...

Το απόγευμα πιάνει μια ξαφνική νεροποντή. Αστραπές και βροντές που δεν περιγράφονται. Οι θαμώνες του καφενείου τρέχουν να βρουν "τον βροχοποιό". Τους ακολουθώ στο κονάκι του. 

Αυτός αμίλητος, βγάζει απ' τον κόρφο του ένα κόκκινο μαντίλι, αρχίζει να χορεύει ανεμίζοντάς το ψηλά, μουρμουράσει κάτι ξόρκια και προσευχές και... σε δέκα λεπτά ο χαλασμός σταματάει.

Είμαι σίγουρος πως η καταιγίδα θα σταματούσε ούτως ή άλλως. Αλλά οι ντόπιοι είναι σίγουροι πως την σταμάτησε ο βροχοποιός...

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (ΙΒ' - Κορίτσι δίχως όνομα!)

 

Την είδα σ' ένα απ' τα γαμάτα κλαμπ της κεντρικής λεωφόρου. Φορούσε μαύρο βελούδινο κορμάκι με βαθύ ντεκολτέ και τα μαλλιά της ράστα. 

Χόρευε στην πίστα με μάτια κλειστά. Λίκνιζε το κορμί της στάζοντας κάβλα. Όλο το κλαμπ έστελνε τη φλογερή ματιά του πάνω της. Μαύρα αντρικά κορμιά άρχισαν να αιωρούνται γύρω της ελπίζοντας να κερδίσουν την προσοχή της.

Το κορμί της γυάλιζε απ τον ιδρώτα. Κάθε κίνησή της άλλαζε όλη την ατμόσφαιρα. Στην μπάρα μια ουρά από αρσενικά σχηματίστηκαν πίσω της... "Να σε κεράσω ένα ποτό σε παρακαλώ;". 

Κι εκείνη σήκωνε αδιάφορα τους ώμους της. Ήταν απ' τις γυναίκες που έχουν συνηθίσει στην αφοσοίωση των άλλων. Που κάνουν τους άντρες να πετάνε μακριά την αξιοπρέπειά τους.

Κι έρχεται η ώρα που τα ποτά έχουν ήδη γιγαντώσει το θάρρος μέσα σου. Που έχουν βγάλει τα λουκέτα απ' τα χείλη σου.

Με πλησίασε η ίδια.

"Μ' αρέσει ο τρόπος που με κοιτάζεις"

"Πώς σε κοιτάζω;"

"Πολύ σίγουρα..."

"Πώς σε λένε;"

"Τι σημασία έχει..."

"Καλά, θα σε φωνάζω ... Κορίτσι δίχως όνομα!"

Πήγε τουαλέτα και την έχασα για κάμποση ώρα. Αποφάσισα να την αναζητήσω στην κοσμοπλημμύρα. Την πέτυχα έξω απ' τις γυναικείες τουαλέτες. Με τράβηξε μέσα με αυτοπεποίθηση. Ένιωσα να αιωρούμαι στο χείλος του γκρεμού.

Γονάτισε  και κράτησε τους γοφούς μου με τα χέρια της παίρνοντάς τον στο καυτό σκοτάδι του στόματός της.

Λίγο πριν το ξημέρωμα βρεθήκαμε στο μικρό δωματιάκι που έμενε. Ελάχιστα έπιπλα. Και για κρεβάτι ένα στρώμα στο πάτωμα. Σε λίγο σχηματίστηκε δίπλα του ένας στρόβιλος από ρούχα.

Ξύπνησα αργά το απόγευμα. Το χέρι μου ήταν κάτω απ' τη μέση της. Είχε μουδιάσει. Κατάφερα να το τραβήξω χωρίς να την ξυπνήσω. Περιεργάστηκα λίγο τον σχεδόν άδειο χώρο. 

Μια γυναίκα χωρίς αγαπημένα αντικείμενα, χωρίς φωτογραφίες, αναμνηστικά κ.λπ. είναι πολύ επικίνδυνη. Σε ξεφλουδίζει και σε πετάει στο μπλέντερ μέχρι να πεις ντόμινο.

Ντύθηκα κι έφυγα όσο μακρύτερα μπορούσα...

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (ΙΑ' - Πρόθυμος να στείλει εφιάλτες στους εχθρούς σου!)

 

Δεν ξέρω αν η Νιγηρία είναι μια χώρα που μπορείς να ζήσεις. Αλλά σίγουρα είναι εντελώς ακατάλληλη για να κάνεις μια καινούργια αρχή. 

Το Λάγος ίσως είναι η πόλη που βρίσκεις τους περισσότερους τρόπους να πεθάνεις. Εκεί έξω κυκλοφορεί μια ολόκληρη στρατιά κατά συρροήν δολοφόνων. 

Αν μπεις σε νοσοκομείο μπορεί να μην ξαναβγείς γιατί ίσως σε χειρουργήσουν με έναν φακό λόγω διακοπής ρεύματος. 

Οι συχνές χρηματιστηριακές κρίσεις δημιουργούν νέες στρατιές αυτόχειρων. 

Κι ενώ είσαι μποτιλιαρισμένος μέσα στο αμάξι σου, μπορεί να νιώσεις κάτι βαρύ να πέφτει πάνω σου. Είναι μια νταλίκα που ξέφυγε απ' την πορεία της στην γέφυρα και ήσουν ο άτυχος που βρέθηκε από κάτω. Συνηθισμένα πράγματα...

Οι κάτοικοι της πόλης σκαρφίζονται ένα σορό απίθανα πράγματα για να κερδίσουν λίγα χρήματα. Κάποιος δηλώνει πρόθυμος να στείλει τους χειρότερους εφιάλτες στο πρόσωπο που θα του υποδείξω. Ισχυρίζεται ότι πριν χρόνια τον χτύπησε ένας κεραυνός κι από τότε απέκτησε το χάρισμα να στέλνει σε άλλους εφιάλτες!

Όλ' αυτά με κάνουν να αισθάνομαι βαρετά φυσιολογικός. Γιατί κι εγώ να μην έχω κάποιο χάρισμα;

"Μην ανησυχείς", μου λέει ο εφιαλτοστάλτης. "Αν μείνεις στο Λάγος έξι μήνες θα ανακαλύψεις όλα σου τα κρυφά ταλέντα"!

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (Θ' - Το νοστιμότερο σουβλάκι της πόλης!)

 

Σ' αυτή την τερατούπολη υπάρχουν δύο πόλεις σε μία. Όπως παντού άλλωστε. Αλλά εδώ οι κοινωνικές αντιθέσεις χτυπάνε κόκκινο.

Απ' τη μια υπάρχει η προστατευόμενη συνοικία των πλουσίων. Κι όταν λέμε εδώ "πλούσιους" δεν μιλάμε για κάτι σαν τους δικούς μας μεγαλοαστούς. 

Βλέπεις σπίτια με εννέα υπνοδωμάτια, δεκατέσσερις Φιλιππινέζες, πισίνες, σπα, ως και χώρους για ιδιωτικές συναυλίες. Μέχρι και ιδιωτικές γέφυρες για να πηγαίνουν πριβέ όπου θέλουν με τα πολυτελή θωρακισμένα αμάξια τους. Στις ταράτσες ελικοδρόμια και κάπου κοντά ιδιωτικά τζετ. Τα κλιματιστικά δουλεύουν μονίμως στο φουλ. Αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι στις ελβετικές Άλπεις.

Οι πλούσιοι του Λάγος έχουν τρέλα με τις πλαστικές επεμβάσεις. Έχουν μανία να αποκτούν συνεχώς νέους κώλους, νέα στομάχια, νέα βυζιά...

Φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος της πόλης ζει μέσα στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Κι εσείς μπορείτε να φανταστείτε σε ποιο μέρος της πόλης περνάω τις ώρες μου. Ζω μονίμως "στη λάθος πλευρά της ιστορίας", που θα έλεγε κι ο Κούλης!

Στο αντεργκράουντ Λάγος πρέπει να ξέρεις να μην μιλάς. Το 'χουμε ξαναπεί. Αλλά αυτό είναι κάτι που με ξεπερνάει. Είναι επικίνδυνο να δοθείς στη σιωπή αν είσαι γεννημένος για να μιλάς. Όπως εγώ...

Η νέα μου παρέα είναι ένας τύπος μ' ένα τσιγαριλίκι μονίμως στο χέρι και παγερή αδιαφορία στο βλέμμα. Παίρνει και κάτι χαπάκια που σου γυρίζουν τα μάτια εντελώς προς τα μέσα. Μιλάει πολύ σπάνια. Μα όταν ανοίγει το στόμα του λέει σοφίες. "Άκου δικέ μου. Υπάρχει το νορμάλ χόρτο που το καπνίζουν συνηθισμένοι άνθρωποι. Μετά υπάρχει το δυνατό. Και μετά αυτό που σε ξακουφαίνει!". 

"Υπάρχουν πολλών ειδών χρήματα. Τα πιο γλυκά είναι τα μπάσταρδα. Αυτά που δεν μπορούν να σου πουν πού γεννήθηκαν".

Προσφέρει τις υπηρεσίες του σ' έναν απ' τους πιο αδίστακτους μαφιόζους της πόλης. Το σπίτι του υπάρχει μόνο τη νύχτα. Εξαφανίζεται ολότελα με το φως της ημέρας.

Το "Αφεντικό" δεν επιτρέπει να περάσει ατιμώρητη και η παραμικρή ανυπακοή. Όλοι έχουν να λένε πώς εξαφανίζει τα πτώματα. Περισσότερα ξέρουν όσοι πουλάνε το σούγια, το παραδοσιακό εκλεκτό σουβλάκι του Λάγος...